Sandomierz

Piątek, 22 lipca 2011 • dodano: 22.07.2011 | Komentarze 14

magneticlife.eu because life is magnetic
Od rana mamy pochmurny dzień. Straszy deszczem. Może po południu się rozjaśni. Poszliśmy z Elą zwiedzać sandomierskie muzea. Sandomierz to jedno z najstarszych, najpiękniejszych i najważniejszych historycznie miast Polski. Początki osadnictwa na tym terenie i w jego regionie, sięgają najdawniejszych czasów. Świadczą o tym dokonywane w obrębie miasta i okolic liczne odkrycia archeologiczne.

W tla zamek piastowski © Kajman

Ślady pierwszej obecności człowieka na tym obszarze pochodzą z młodszej epoki kamiennej - neolitu (5200 p.n.e. - 1700 p.n.e.). Usytuowane jest na lessowych wzgórzach. Zachowało się tu ponad 120 zabytków architektury z różnych epok.
Ciekawostką jest Sandomierz podziemny. Pod starym miastem jest ponad 5 kilometrów podziemnych piwnic i korytarzy połączonych ze sobą. Do zwiedzania udostępniono trasę o długości 500 metrów. Od niej zaczynamy.

Podziemny Sandomierz © Kajman

Ponieważ w mieście nie było zbyt dużo miejsca, kupcy by przechowywać towar zaczęli pod domami kopać duże piwnice. Z czasem ich ilość była taka, że powstało podziemne miasto.
Sandomierz cieszył się szczególnymi względami Kazimierza Wielkiego w okresie jego panowania. Na dowód tego często udzielał mieszkańcom szczególnych przywilejów, jak chociażby ten. "Chociaż żadnym kupcom, z jakiemi bądź towarami, udającymi się ku stronie węgierskiej, nie wolno było przechodzić przez Zmigrod, to jednakże na prośbę mieszkańców sandomierskich ten zakaz dla nich usunął.

Labirynt korytarzy © Kajman

W roku 1366 polecił, ażeby sól z kopalni Wieliczki i Bochni, oraz śledzie zkądkolwiekby takowe były sprowadzone, to zawsze skład tego wszystkiego ma być w Sandomierzu. Podobnych składów zabronił robić w Opatowie, pod karą utraty majątku i łaski królewskiej.
Na późniejszy okres XV i XVI stulecia przypada również bardzo ożywiony rozwój miasta we wszystkich dziedzinach życia. Sandomierz w owym czasie liczył już ok. 3500 mieszkańców.

Tu kiedyś przechowywano sól i śledzie © Kajman

Hm, ciekawe kogo, śledzi, mieszkańców, czy tatarów, którzy podobno tu zginęli © Kajman

Po zwiedzeniu podziemi udaliśmy się na zamek. Zamek zbudowano na miejscu pierwotnej warowni istniejącej na wzgórzu co najmniej od X w. Badania archeologiczne potwierdziły istnienie pierwotnego grodu. W 1139 roku kiedy Sandomierz został stolicą księstwa dzielnicowego, a gród rezydencją książęcą i jako taki z pewnością musiał się rozbudowywać. Ówczesny książęcy gród otoczony był drewniano-ziemnym wałem oraz systemem zasieków ze skośnie wbitych pali. Od strony wysoczyzny przekopano fosę.

Zamek książęcy © Kajman

Mieściła się tu kasztelania, a od przełomu XII-XIII wieku - stolica księstwa dzielnicowego. W XIV wieku Kazimierz Wielki wykorzystał miejsce grodu pod budowę murowanego zamku, który prawdopodobnie w tym okresie został połączony z murami miejskimi. Wieża południowo-zachodnia, która króluje nad ulicą Zamkową została wybudowana w 1480 roku.

Zamek z drugiej strony © Kajman

Składał się on z czterech skrzydeł obejmujących kolumnowy dziedziniec. Niestety w 1656 roku został wysadzony w powietrze przez wycofujących się z miasta Szwedów. Ocalało jedynie skrzydło zachodnie. Od połowy XVII wieku w zamku nie rezydowali królowie, ani nawet starostowie sandomierscy. Zamek stał się przede wszystkim budynkiem użyteczności publicznej. Po 1795 roku Austriacy przeznaczyli zamek na sąd i więzienie. Natomiast dziedziniec zamkowy otoczono półkoliście biegnącym murem.

Katedra © Kajman

Po zwiedzeniu zamku udajemy się do domu Jana Długosza. Dom Długosza zbudowany w 1476 r. z fundacji słynnego historyka - jeden z najlepiej zachowanych gotyckich domów mieszkalnych. Wewnątrz mieści bogate zbiory Muzeum Diecezjalnego.

Dom Jana Długosza © Kajman

Ufundowany został w 1476 roku przez historyka Jana Długosza, kanonika sandomierskiego dla księży mansjonarzy, wikariuszy katedry. W 1864 roku dom oddano pod zarząd kapituły katedralnej. Jest to dwukondygnacyjna, ceglana budowla z wysokimi szczytami i dwuspadowym dachem. Nad południowym wejściem znajduje się kamienna tablica erekcyjna z herbem Wieniawa, napisem i datą 1476.

Świątki w ogrodzie przed domem Długosza © Kajman

Układ wnętrz z obszerną sienią pośrodku i belkowanymi stropami, został częściowo zmieniony dla potrzeb muzealnych. Od 1937 roku mieści się tu Muzeum Diecezjalne. Autorem ekspozycji był Karol Estreicher, historyk sztuki z Krakowa. Muzeum posiada bardzo cenne zbiory z zakresu malarstwa, rzeźby sakralnej, tkaniny, drobnej plastyki oraz elementów wystroju architektonicznego, jak również sztuki zdobniczej, ceramiki, kolekcji mebli, numizmatyki i archeologii.

Muzeum w domu Jana Długosza © Kajman

Muzeum w domu Długosza © Kajman

Pudełko w kształcie książki © Kajman

Czas na obiad. Idziemy do knajpki, gdzie serwowane jest 30 gatunków pierogów. Knajpka się chwali, że na pierogi wpada tam ojciec Mateusz, Możejko i oczywiście aspirant Nocul.

Powiesili sobie nawet ich fotki z autografami © Kajman

Teraz czas na rower. Pogoda wcale się nie poprawiła. Wybieramy się na jazdę po uliczkach Sandomierza. Jeżeli zacznie lać, zawsze zdążymy uciec na camping.

Serialowy komisariat, naprawdę urząd skarbowy © Kajman

Na rynku mocno zachmurzone © Kajman

Pod Bramą Opatowską © Kajman

Tu przemawiał Jan Paweł II © Kajman

Coś ostatnio mam farta do nowożeńców © Kajman

Po honorowym objeździe miasta jedziemy do wąwozu św Jadwigi. Niestety okazuje się, że nie wolno tam wjeżdżać na rowerach. Trudno, w sumie nic ciekawego. Trochę większy rów w piachu.

Stop, do wąwozu wjechać nie można © Kajman

Objeżdżamy znów miasto i kierujemy się w stronę gór pieprzowych. Są to najstarsze góry w Polsce. Jedziemy po nowej pięknej ścieżce rowerowej. Widać, że nowa bo ludziska myślą, że to chodnik. Mimo pustego chodnika lizą po ścieżce.

Nowa ścieżka w Sandomierzu © Kajman

Chmurzy się coraz bardziej. W ostatnim momencie zawracamy. Na camping wjechaliśmy równo z pierwszymi kroplami deszczu.

Panorama Sandomierza © Kajman

Panorama z drugiej strony © Kajman

Zwiewamy przed deszczem © Kajman

Pokaż trasę GPS

Parafia Ojca Mateusza

Czwartek, 21 lipca 2011 • dodano: 21.07.2011 | Komentarze 22

magneticlife.eu because life is magnetic
Po dziesięciu dniach Jura nam się znudziła. No może nie do końca bo wrócimy tam pewnie jesienią, ale prawie 4000 metrów podjazdów na 200 kilometrach zrobiło swoje.
Wpadliśmy na chwilę do domu pozałatwiać najpilniejsze sprawy. Zaczęliśmy się zastanawiać gdzie pojechać.Elachciała po płaskim więc wybieramy parafię ojca Mateusza:)

Na campingu tłoczno © Kajman

Ale jest ładne miejsce na grila © Kajman

Zapięliśmy nasz domek na kółkach, zapakowaliśmy rowery i w drogę. Po niespełna pięciu godzinach stanęliśmy na campingu w Sandomierzu. Tu przywitała nas ulewa.
Trzeba było się schować i przeczekać deszcz.

W końcu przestało padać © Kajman

Już od dawna marzyłem o zwiedzeniu Księstwa Sandomierskiego. Było nie było to kolebka historii. Kiedyś byłem tu przejazdem ale nie było czasu na zwiedzanie. Teraz mamy na to pięć dni.

Sandomierski ratusz © Kajman

Rynek w Sandomierzu © Kajman

Zastanawiałem się też, jak to jest, że ojciec Mateusz tak zasuwa na rowerze i rzadko pedałuje. Teraz już wiem:)
Trochę pojeździmy jego śladem:)

Tu ojciec Mateusz zawsze wyjeżdża © Kajman

A tu spotyka aspiranta Nocula © Kajman

Gdy przestało lać poszliśmy na lody. Jutro pewnie zwiedzanie, zwiedzanie i zwiedzanie a po obiedzie pewnie ruszymy na rowerach na jakąś wycieczkę:)

Sandomierski ratusz od frontu © Kajman

Brama Opatowska © Kajman

Mały rynek © Kajman

Dom Długosza © Kajman

Dalej po Jurze

Niedziela, 17 lipca 2011 • dodano: 17.07.2011 | Komentarze 22

magneticlife.eu because life is magnetic
Dzisiaj wybór trasy padł na dolinki podkrakowskie. Dolinkę Będkowską i Kobylańską znamy. Są piękne. Nigdy nie byliśmy pod Bramą Bolechowicką. Trzeba ją zobaczyć. Ela jak zwykle wytycza trasę. Jazda w okolicach Ojcowskiego Parku Narodowego kojarzy mi się z notorycznym podjazdem. Fakt, ilość zjazdów równa się ilości podjazdów, ale te pierwsze pokonuje się bardzo szybko, podjazdy ciągną się w nieskończoność!
Nic to, ważne że jest pięknie:)

Chyba mam dość © Kajman

Jedni jadą, inni prowadzą © Kajman

Widoczek z trasy © Kajman

W Bolechowicach jest festyn © Kajman

Udało nam się znaleźć dworek © Kajman

Docieramy do Bramy Bolechowickiej © Kajman

Tu robimy sobie piknik © Kajman

Skała w Bramie Bolechowickiej © Kajman

Jak jest skała, to jest ktoś, kto włazi:) © Kajman

Brama Bolechowicka w całej krasie © Kajman

Weekend, to niewątpliwie nie jest najlepszy czas na zwiedzanie Jury. Czasami mam wrażenie, że cały Kraków i pół Śląska tu przyjechało. Ilość samochodów przy wjeździe do Dolinki Kobylańskiej skutecznie zniechęca nas do jej przejechania. Odpuszczamy i jedziemy do Będkowskiej.

Sokolicę już widać, będzie piwo:) © Kajman

Ciekawa wystawka w szynku © Kajman

Sokolica w całej okazałości © Kajman

Skałki są wszędzie © Kajman

I w lesie © Kajman

I w polu © Kajman

Dla Tomeckiego Dupa Słonia © Kajman

Wracamy do Ojcowskiego Parku Narodowego © Kajman

Kolejna młoda para postanowiła się utytłać © Kajman

W Pieskowej Skale też tłumy © Kajman

Ludzie nie mają już gdzie parkować:( © Kajman

Pokaż trasę GPS

Urodzinowa wycieczka

Sobota, 16 lipca 2011 • dodano: 16.07.2011 | Komentarze 13

magneticlife.eu because life is magnetic
Dziś są urodziny Eli. Sama zaplanowała jak zwykle trasę. Sama też pilnowała mapy. Dobrała trasę tak by była skałki w Dolinie Szklarki, dwór w Siedlcu, pałac Krzeszowicach, no i też Szlak Architektury Drewnianej. Opisu nie będzie bo wszystko widać na fotkach. Oceńcie sami jak jej się udało zaplanowanie trasy.

Czas na foty © Kajman

Dolina Szklarki © Kajman

Co chwila pojawiają się piękne skałki © Kajman

Czarne chmury, ale na szczęście nie lało © Kajman

Jak jest skałka ktoś musi wleźć © Kajman

Dwór w Siedlcu przejęty przez zakonnice © Kajman

Krzyż w Krzeszowicach. Nie ma czaszek, ale jest ładny © Kajman

Stary, odnowiony pałac Potockich w Krzeszowicach © Kajman

Nowy pałac Potockich z XIX wieku, mocno zaniedbany © Kajman

Czegoś tak paskudnego dawno nie widziałem. Przypomina fabrykę. © Kajman

Może zabite okna i blacha falista tak go szpecą © Kajman

Jedyne co mi się podobało to smok. Ela ma lepszy aparat, u niej wyszedł lepiej:) © Kajman

W Czernej był odpust. Tłumy ludzi. Źródło św Elizeusza. © Kajman

Czgo to ludzie nie zrobią dla dobrego zdjęcia © Kajman

Kościól w Paczółtowicach na szlaku papieskim © Kajman

Tablica © Kajman

Plac kościelny i dzwonnica © Kajman

Wnętrze zza krat © Kajman

Kościół w Racławicach na Szlaku Architektury Drewnianej © Kajman

Tablica © Kajman

Ciekawa dzwonnica © Kajman

Widoczek z trasy, cały czas góra dół © Kajman

Kościół i trasy rowerowe w Suoszowej © Kajman

Pojechaliśmy niebieskim szlakiem rowerowym © Kajman

Udało się wyjść z błota © Kajman

Uff, wpis zrobiony, czas świętować dalej:)

Pokaż trasę GPS

Z Robinem i Tadziem do Ojcowa

Piątek, 15 lipca 2011 • dodano: 16.07.2011 | Komentarze 11

magneticlife.eu because life is magnetic
Poprzedniego dnia był masakryczny upał. Śmierdziało burzą. Gdy zaczyna gdzieś w oddali grzmieć, pan Mirek, właściciel campingu, wyłącza internet. Pewnie ma rację, bo u nas w domu tego nie zrobiliśmy i spalił się ruter.
Pozbawieni dostępu do świata nie wiemy jaka ma być pogoda. Wydaje się, że powinno być ładnie.

Jedziemy z Robinem i Tadziem © Kajman

Rano, podczas w przerwy w opadach, spakowali się nasi campingowi sąsiedzi. Byli na wyprawie rowerowej po Jurze. Pochodzą z Gdańska i muszą dotrzeć do Krakowa na pociąg. Asia zapisała się na BS i może opisze terasę. Chwilę po ich wyjeździe znów zaczyna lać. Jest mi ich żal. Musieli zmoknąć:(

Asia z Markiem się pakują © Kajman

Ruszają do Krakowa © Kajman

Powoli zbieramy się by pojechać zwiedzić zamek w Ojcowie, gdy dzwoni Robin. Mówi, że wybiera się z Tadziem by nas odwiedzić. Umawiamy się na parkingu pod zamkiem. Rozpogodziło się do tego stopnia, że przebrałem się w krótką koszulkę.

Zamek w Ojcowie © Kajman

Ja zostaję na parkingu a Ela pierwsza idzie zwiedzać zamek. Po chwili słychać grzmot i spadają pierwsze krople deszczu. Pakuję rowery pod dach. Zaczyna padać, chwilami mocno:(

Rawery pod dachem © Kajman

Gdy Ela wróciła postanowiłem pojechać na zamek rowerem. Okazało się, że można. Miły pan bileter skasował mnie za wstęp 2,50 i obiecał popilnować rower podczas mojego zwiedzania:)

Rower pod ochroną © Kajman

Zamek w Ojcowie powstał na polecenie Kazimierza Wielkiego w XIV wieku. Został nazwany Ociec na pamiątkę tułaczki Władysława Łokietka. Historię zamku opisała Ela w swoim wpisie ja wstawię kilka fotek:)

Brama zamkowa © Kajman

Plac zamkowy © Kajman

Wieża zamkowa © Kajman

Wieża w środku © Kajman

Widok na mury © Kajman

widoczek © Kajman

widoczek © Kajman

Gdy kończyłem zwiedzanie zamku zadzwoniła Ela, że właśnie Robin pojawił się na parkingu. Fajnie się spotkać po roku. Ostatnio w takim składzie jeździliśmy po Puszczy Niepołomickiej. Znów zaczyna padać, chwilami mocno. Decydujemy się pojechać na camping i przeczekać deszcz:(

Widok na parking © Kajman

Gdy dojechaliśmy lało konkretnie. Nawet, by pójść na obiad trzeba było czekać na osłabienie opadów. Czas miło upływał na pogaduchach:)
Dzięki Robin za odwiedziny:)

Pogaduchy © Kajman

Pokaż trasę GPS

Z dziewicami jest przerąbane

Środa, 13 lipca 2011 • dodano: 14.07.2011 | Komentarze 14

magneticlife.eu because life is magnetic
Wstałem rano i do firmy po sprzęt. Gdy wróciłem, byłem trochę padnięty. Trzeba było wymyślić jakąś krótką wycieczkę. Wybór padł na Grodzisko, miejsce nieopodal Skały gdzie żywota swego dokonała błogosławiona Salomea. Historię tej księżnej dziewicy, jej brata i szwagierki opisała Ela.

Za fontanną © Kajman

Dla przypomnienia, Salomea postanowiła być do końca życia dziewicą mimo, że była żoną Kolomana, księcia węgierskiego. Doprowadziło to do wygaśnięcia tej linii książęcej. Była siostrą Bolesława Wstydliwego i spowodowała podstępne sprowadzenie do Polski świętej Kingi by wydać ją za mąż za brata. Tym też odwaliło i mimo, że mieszkali razem na Wawelu, małżeństwa nie skonsumowali pozostając w "czystości" do końca życia. Doprowadziło to do wygaśnięcia linii Piastów Małopolskich.

Tak wyglądają górna powierzchnia skałek © Kajman

Salomea po śmierci Kolomana wstąpiła do zakonu Klarysek w Zawichoście. Było to miejsce mało sprzyjające jej dziewictwu, bo na wycieczki chadzali sobie tam Litwini, a ci gdyby ją dorwali to mieliby uciechę. Brat Bolek fundnął Klaryskom nowy klasztor w Grodzisku, gdzie był zamek zbudowany jeszcze przez Henryka Brodatego.

Widoczek w drugą stronę © Kajman

Ostatnie lata życia Salomea spędza w pustelni nieopodal klasztoru. Na rok przed śmiercią zakłada miasto Skała na prawie niemieckim. Umiera 17 listopada 1268 roku. Dziś w miejscu pustelni jest kościół i domki modlitwy.

Jedziemy sobie © Kajman

Można by pomyśleć, że tamte czasy były jakieś dziwne. Spójrzmy na to z innej strony. Rodzona siostra Kingi, św Jolanta, żona księcia Wielkopolskiego Bolesława Pobożnego, słynęła ze świętobliwości, będąc matką licznego potomstwa. A więc jednak dało się!.
Do historii za to przeszło zdanie św Kingi. "Jakkolwiek niegodna między niewiastami, u męża mego nigdy nic innego nie widziałam prócz rąk samych i twarzy"

Kościół w Grodzisku © Kajman

Od frontu © Kajman

Wnętrze © Kajman

Żeby mieć obraz epoki, warto przytoczyć kilka faktów. Był to czas gdy wprowadzony był celibat księży. W 1257 roku, kanonik poznański Mikołaj zapisał na Kościół wieś Rogalin, zastrzegł jednak na niej dożywocie dla swego syna Jana.

Salomea © Kajman

W 1279 roku, legat papieski zakazał duchownym mieszkać razem z potomstwem. W tym czasie biskupem krakowskim był Paweł z Przemankowa. Utrzymywał cały harem, porwał mniszkę z klasztoru na Skale i uczynił z niej nałożnicę. Może dlatego Salomea mieszkała w pustelni. Ów Paweł zabił człowieka, który spłoszył mu zwierza na łowach!

Bolesław © Kajman

Utrzymywanie haremów przez biskupów w tamtym czasie było raczej powszechne w całej Europie. Biskup Bazylei pozostawił po sobie 20 dzieci. Lepszy do niego był Henryk, biskup Leodium. Pozostawił po sobie 61 sierotek. Gdy go wywalili z godności za rozpustę, zabił swego następcę!

Pustelnie i kolumna z figurą św Klary. © Kajman

Zakonnice z Bambergu z powodu skąpstwa swojej przełożonej płatną miłością zarabiały na chleb codzienny. W Paryżu gdy panienki zaczepiały przechodzących mnichów a ci nie chcieli skorzystać z usług, wrzeszczały za nimi, że są sodomitami. Sodomia była strasznym grzechem i pleniła się po mieście. Zapobiegliwy kapelanek wolał utrzymywać jedną lud dwie nałożnice co było uważane za przyzwoite, niż narazić się na zarzut sodomii.

Słoń, podstawa kolumny niegdyś był fontanną © Kajman

Grota w kościele © Kajman

Wszystko to się działo w jednym czasie. Książęta ze wstrętu do "grzechu?" pozostawali w dziewictwie, biskupi płodzili ile wlezie. Trudno się zresztą dziwić. Antykoncepcja stała na wysokim poziomie. Aby nie zajść w ciążę kobieta musiała stanąć pod krzakiem czarnego bzu i wypowiedzieć zaklęcie. "Ty noś za mnie a ja będę pachnieć za ciebie".

Widoczek z placu kościelnego © Kajman

Widoczek na plac kościelny z dołu © Kajman

Gdy się dobrze przyjrzymy widać dach pustelni © Kajman

Z Grodziska pojechaliśmy do Skały na lody. Sama Skała to raczej bardzo prowincjonalne miasteczko. Ma co prawda nawet dwa bankomaty, ale kartą już nie wszędzie da się płacić. Jest za to czysto. Na rynku przesiaduje sporo nudzących się tubylców.

Rynek w Skale © Kajman

Jedziemy na camping kapitalnym zjazdem i zatrzymujemy się by cyknąć fotę skały na której jest Grodzisko i od której Skała wzięła swoją nazwę. Wtedy zauważyłem, że mój bidon został na rynku. Lubię go, cóż było robić. Trzeba zawrócić i pokonać podjazd do miasta. Kiedyś tam wjeżdżałem na Caymanie i się umęczyłem. Teraz Accentem wjechałem bez wysiłku. Bidon stał na ławce:)

Jest mój bidon © Kajman

Pokaż trasę GPS

Skały i błoto

Poniedziałek, 11 lipca 2011 • dodano: 13.07.2011 | Komentarze 15

magneticlife.eu because life is magnetic
W Krakowie na spotkaniu mam być o 18. Mówię Eli by wybrała jakąś lajtową traskę. Wybrała. Jedziemy do doliny Kluczywody. Ma być łatwo i sympatycznie, ma być trochę terenu i zamek do zwiedzenia:)

Jedziemy przez Ojcowski Park Narodowy © Kajman

Kapliczka w grocie © Kajman

Trochę po bruku © Kajman

Wszędzie skały © Kajman

I znów skały © Kajman

Dolina Kluczwody nazywana również Doliną Wierzchówki – dolina pomiędzy wsią Wierzchowie a Bolechowicami na Wyżynie Olkuskiej. Rozciąga się na długości ok. 6 km. Przepływa przez nią potok Kluczwoda, uchodzący dalej do Rudawy. Od niego właśnie wzięła nazwę dolina (Kluczwoda, bo potok kluczy wieloma zakrętami po dolinie).

Skały wyrastają nawet na środku pola © Kajman

Widoczek © Kajman

Szlaki są świetnie oznaczone © Kajman

Jest jedną z 7 dolin wchodzących w skład Parku Krajobrazowego Dolinki Krakowskie. W górnej części Kluczwody, koło wsi Wierzchowie znajdują się największe na terenie Jury Krakowsko-Częstochowskiej jaskinie: Jaskinia Wierzchowska Górna i Mamutowa. Jaskinia Wierzchowska jest obecnie najdłuższą jaskinią na Jurze udostępnioną do zwiedzania.

Wjeżdżamy na Jurajski Pierścień © Kajman

Wzdłuż płynącego przez dolinę potoku Kluczwoda w czasie zaborów przebiegała granica austriacko-rosyjska. Zaraz przy wejściu do górnego końca doliny można zobaczyć odtworzone słupy graniczne ustawione po obu stronach doliny.
Szukamy tych słupów i ich nie znajdujemy. Pierwsza porażka:(
Pociesza mnie jedynie to, że wita mnie pobratymiec wystający ze skały:)

Przytrzasnęło mi brata © Kajman

Jedziemy terenem, początkowo sympatycznie, po chwili zaczyna się błotko. Ścieżka co kawałek przechodzi przez potok. Już podczas pierwszej przeprawy Ela moczy buty. Druga porażka, nogi będą poobcierane:(

I chlup © Kajman

Mnie się udało © Kajman

I znów przeprawa © Kajman

I znów wszedzie skały © Kajman

Na końcu doliny ma być zamek Kluczywoda. Ścieżka się kończy na płocie gospodarstwa. Przedzieramy się przez jakieś głazy, trzeba miejscami nosić rower. W końcu docieramy do drogi. Pytam ludzi gdzie jest zamek. Okazuje się, że by dostać się do zamku trzeba wrócić obok nieszczęsnego płotu i przedrzeć się między skałami. Na samą myśl mam dość. Odpuszczamy zamek. Kolejna porażka:(

Ela się przedziera przez skałki i chaszcze © Kajman

Bym mógł zdążyć spokojnie do pracy powinniśmy wracać. Niestety trochę nam się popieprzyło i zamiast w Białym Kościele lądujemy w Ujeździe. Masakra, zaczyna być cienko z czasem. Z drugiej strony możemy po drodze zerknąć na dworek w Tomaszowicach i zaliczyć kolejny obiekt na Szlaku Architektury Drewnianej:)

Widoczek © Kajman

Dworek w Tomaszowicach © Kajman

Tablica © Kajman

Kościół znajduje się w Modlnicy. Dzieje Modlnicy sięgają początków chrześcijaństwa na ziemiach polskich. Legenda głosi, że w miejscu zwanym Zagórze, zatrzymał się zdążający do Prus św. Wojciech, którego żegnał lud krakowski. W tzw. Świętym Gaju, pod lipą, miał nawracać poprzez głoszenie ludziom Ewangelii. Na pamiątkę tego wydarzenia wspomnianą wieś Zagórze, od modłów św. Wojciecha, nazwano Modlnica. Pod sławną lipą, która już dziś nie istnieje, znaleziono w ziemi popielnicę i rzymski pieniądz z czasów cesarza Trajana.

Kościół w Modlnicy © Kajman

Kościól w Modlnicy w całej krasie © Kajman

Dzwonnica © Kajman

Drzewo na terenie kościelnym zabezpieczono piorunochronem © Kajman

Dwór w Modlnicy © Kajman

Chcemy trafić na czarny szlak rowerowy wiodący doliną Prądnika. Na chwilkę zatrzymujemy się jeszcze w Giebułtowie. W zasadzie nie interesują mnie kościoły murowane, ale ten jest inny, muszę przyjrzeć się mu bliżej.

Kościół w Giebułtowie © Kajman

Pierwsze ślady osadnictwa na terenie obecnego Giebułtowa pochodzą z neolitu, z lat 4500-1650 przed naszą erą. Inne liczne wykopaliska na terenie dzisiejszego Giebułtowa pochodzą z przełomu I i II w. n.e, a także z IV i XI w.

Detal © Kajman

Z roku 1337 pochodzi pierwsza wzmianka o Piotrze z Giebułtowa. Na przestrzeni wieków właścicielami Giebułtowa byli cystersi z Mogiły, klaryski z Krakowa, a w XVI i XVII wieku - ród Giebułtowskich.

Detal © Kajman

Z tego okresu pochodzi późnorenesansowy, nawiązujący do gotyku, murowany kościół św. Idziego, ufundowany przez Kaspra Giebułtowskiego w latach 1600-1604.
Trafiamy na szlak. Wiedzie szuterkiem osłoniętym krawężnikami. Można się rozpędzić. W pewnym momencie niespodzianka, droga opada pod nachyleniem 45 stopni i wchodzi w ostry zakręt. Mocne hamowanie!!! Uff obyło się bez gleby:)

I znów w Ojcowskim Parku Narodowym © Kajman

Na campingu mieliśmy być najpóźniej o 15 a docieramy o 17. Spotkanie trzeba przełożyć. Tak się pracuje na wakacjach. Na koniec kilka zdjęć z OPN.

Ciekawe ilu głów na skale można się doliczyć? Ja widzę trzy:) © Kajman

Widoczek © Kajman

Piękne skałki © Kajman

Maczuga Herkulesa musi być © Kajman

Pokaż trasę GPS

Zamki i dwory wokół Skały

Niedziela, 10 lipca 2011 • dodano: 12.07.2011 | Komentarze 16

magneticlife.eu because life is magnetic
Sobotę spędziliśmy na oczekiwaniu na przesyłkę przedsionka do przyczepy. Generalnie szlak mnie trafiał. Przedsionek miał być w środę, później w czwartek, wyjazd się odwlekał. Umówiłem się, że ma być w sobotę na campingu. Dopiero mała reprymenda spowodowała, że przewoźnik przywiózł go w sobotę prywatnym autem. Sobota w plecy, do tego ostre słońce jak zwykle mnie poparzyło.

Zamek w Pieskowej Skale © Kajman

Na niedzielę mamy ambitne plany. Wstaję o 6 i co? Burza!!! Pozamykałem wszystkie okna i walnąłem się dalej spać. Zwlokłem się o 9, patrzę nie ma internetu. Idę do recepcji robić aferę, patrzę a stoi gość na szosie, myślę kto to? A to Funio. Jedzie w okolice Buska, ale postanowił nas odwiedzić. Po długich prośbach wypił kawę. Pogadaliśmy chwilę i jazda na rower. Tomek w długą podróż a my z Elą jedziemy zwiedzać okoliczne zamki.

Dziedziniec na zamku w Pieskowej Skale © Kajman

Koło zamku na Pieskowej Skale tylko mignęliśmy, ale foty zrobiliśmy wczoraj. Warto parę słów na temat tego zamku powiedzieć. W komentarzach padło pytanie skąd nazwa. Dziwne, ale nazwa pochodzi od drewnianej strażnicy, która stała tu za czasów Łokietka i była nazwana z niemiecka Peskenstein. Masakra, czego ci Niemcy w Polsce nie nazwali!

Mury zamku © Kajman

Od czasów Ludwika Węgierskiego, zamek na Pieskowej Skale należał do rodziny Szafrańców. Tutaj nasuwają mi się dziwne myśli. Piotr Szafraniec zajmował się alchemią i czarną magią. Gość na prośbę Kazimierza Jagiellończyka dowodził pierwszą wypraną na nasz kobiernicki zamek by upolować Kaśkę Włodkową. Ci, którzy czytują moje wypociny wiedzą, że Kaśka była srogim zbójem na pograniczu polsko czeskim.

Dziedziniec jeszcze raz © Kajman

Piotr Szafraniec zamku na Wołku nie zdobył, Kaśka spuściła mu srogi łomot. Niektórzy twierdzą, że naszego zamku bronił sam książę oświęcimski Jan VI. Tak czy owak po lekkim naruszeniu murów Wołka, Szafraniec się wycofał. Dlaczego to piszę? Bo, ów Piotr Szafraniec miał syna Krzysztofa. Ten pewnie nasłuchał się od taty o skarbach Kaśki, bo sam stał się zbójem!

Park zamkowy zawsze mnie zachwyca © Kajman

Nie tylko napadał wszystko co się rusza na szlaku łączącym Kraków ze Śląskiem, ale fikał sobie Kazimierzowi Jagiellończykowi, któremu tak wiernie służył jego ojciec. Kazek w końcu się wpieprzył i kazał niegrzecznego Krzysia ucapić a następnie ściąć w Baszcie Senatorskiej na zamku krakowskim.

Jak ślub, to fotki na zamku © Kajman

Krzysio do dziś pokutuje. Pojawia się na zamku wysoka postać, odziana w czarną fałdzistą opończę z kapturem. Tupie sobie po komnatach strasząc turystów a co gorsza brzęczy kluczami. Czasami klęczy przy murach zamku, ale gdy pada na niego światło to znika. To samo ma Kaśka, ale ona szwenda się po naszym zamku na Wołku tylko w noc św. Jana:)

Jedziemy przez ojcowski park © Kajman

Szybko przejeżdżamy przez Ojcowski Park Narodowy. Rozkoszujemy się niesamowitymi widokami. Celem jest pierwszy na szlaku orlich gniazd zamek Korzkiew.

Poziomka na szlaku © Kajman

Historia zamku sięga XIV wieku. W 1352 roku Jan z Syrokomli zakupił wzgórze Korzkiew i wybudował na nim wieżę, pełniącą funkcję obronną i mieszkalną. Był to zamek rycerski otoczony murem obwodowym i fosą. Początkowo w rękach P.Krupki, później dość często zmieniał właściciela.
Uszkodzony w okresie potopu szwedzkiego w XVII wieku. Opuszczony w początkach XX wieku popadł w ruinę. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku odbudowany z zamiarem przywrócenia dawnego stanu całej okolicy.

Zamek Korzkiew © Kajman

Kiedyś na zamku w Korzkwi panowało panisko słynne z tego, że dumne i pyszne było jak mało kto. Do tego gnębił poddanych i co gorsza był okrutnie zazdrosny z żonę. Żona była piękna i dobra dla ludu. Panisko wkurzało się, że byle kmieć ma oparcie w jego żonie a co gorsza bezkarnie może się na nią gapić!

Wnętrze © Kajman

Gdy urodziła mu się córka, zabronił wychodzić swoim niewiastom poza mury zamkowe. Rozkazał wybudować most łączący zamek z pobliskim kościołem. Ludziska nie mogli się gapić na jego żonę, a on mógł z góry spoglądać na poddanych. Pech chciał, że z tego mostu spadła jego córka.

Dziedziniec © Kajman

Zginęła na miejscu. Matka zbiegła do dziecka na ratunek. Było za późno. Wypłakała całą rzekę łez. Rzeka płynie do dzisiaj i nazywa się Korzkiewka. Dumne panisko zostało ukarane przez diabła. Od tamtego czasu pojawia się w okolicy, siada o północy na kamiennej ławeczce nieopodal zamku i stuka kopytem w ziemię tak głośno, że słychać go w całej wsi.

Kominek, chyba trochę nie z epoki © Kajman

Tyle legendy. Prwadą historyczną jest natomiast to, że Zaklika z Korzkwi brał udział w bitwie pod Grunwaldem. Obecnie zamek wykupił krakowski architekt i gruntownie go remontuje. Jest tu hotel i restauracja.
Dalej trasa prowadzi przez dworki w Cianowicach, Rzeplinie, Minodze i Tarnawie.
Dworki te opisała Ela w swojej relacji więc nie ma sensu się powtarzać.

Dwór w Cianowicach © Kajman

Dwór w Rzeplinie © Kajman

Dwór w Minodze © Kajman

Dwór w Tarnawie © Kajman

Znaleźliśmy też wspólną mogiłę żołnierzy z czasów I wojny światowej. Trochę zaniedbana zważywszy, że tablica została zamontowana w latach 70 a wygląda jakby miała 200 lat.

Mogiła żołnierzy z I wojny światowej © Kajman

Było też trochę terenu:) © Kajman

Pokaż trasę GPS

Pieskowa Skała rekonesans

Piątek, 8 lipca 2011 • dodano: 08.07.2011 | Komentarze 31

magneticlife.eu because life is magnetic
Postanowiłem połączyć przyjemne z pożytecznym, to znaczy wyjechać na wakacje a jednocześnie trochę popracować. Prawie codziennie bywam w Krakowie przejeżdżając autem 180 kilometrów. Pomyślałem sobie, że mogę do Krakowa przejeżdżać 30 w jedną stronę. Wystarczy znaleźć miejsce, które będzie fajne na wycieczki rowerowe.

Jedziemy do Ojcowa © Kajman

Wybór padł na gospodarstwo agroturystyczne, które ma małe pole campingowe. Znajduje się w Pieskowej Skale na ulicy Podzamcze 2. Co prawda miejsca dla przyczep campingowych dopiero powstają, ale jest nieźle a w przyszłości będzie jeszcze lepiej. Najważniejsze, że jest internet w przyczepie:)

Jest gdzie postawić przyczepę © Kajman

Namiot też można postawić © Kajman

Gdy przyjechaliśmy było bardzo parno, człowiek nic nie robił a pot lał się strumieniami. Podczas ustawiania przyczepy łapie nas pierwszy deszcz. Po chwili zaczyna lać mocno i kończy się oberwaniem chmury. Nie pozostaje nam nic innego jak zjeść obiad, wypić piwo i położyć się spać.

Pieskowa Skała, zamek © Kajman

Zamek w całej okazałości © Kajman

W końcu przestaje padać. Budzę Elę i proponuję krótką wycieczkę do Ojcowa. Mija trochę czasu zanim moja pani zdąży się rozbudzić. W końcu wyruszamy. Widoki jak zwykle w Ojcowskim Parku Narodowym przepiękne. Trochę fotek udało się zrobić. Pewnie kilka dni tu postoimy. Jest co zwiedzać w okolicy:)

Ela i Maczuga Herkulesa © Kajman

Skałki © Kajman

Znów skałki © Kajman

Zrujnowana chatka dalej stoi © Kajman

Zabudowa Ojcowa © Kajman

W kapliczce była msza © Kajman

I jeszcze jedne skałki © Kajman

Brama Krakowska © Kajman

Ciekawe dlaczego podpierają skałe kijkami? © Kajman

Jeszcze jedna skała © Kajman

Symbol Jury © Kajman

Pokaż trasę GPS

Złoto, wulkany i zamki

Sobota, 25 czerwca 2011 • dodano: 25.06.2011 | Komentarze 29

magneticlife.eu because life is magnetic
Pogoda podczas tego weekendu nas nie rozpieszcza. Jest zimno i leje co chwila. Faktem jest, że planowaliśmy spędzić czas na rowerach, ale ryzyko spędzenia go pod jakąś wiatą wczoraj i dzisiaj było zbyt duże. Na pogórzu kaczawskim do zwiedzania jest tyle atrakcji, że trzeba było zmienić środek transportu i wykorzystać czas na maksa.

Mistrzostwa Polski w kolarstwie szosowym © Kajman

Camping w Bolkowie jest rewelacyjnym miejscem wypadowym. Nazywa się Pod Lasem. Standard ma europejski i bardzo dobre ceny. Być może ktoś zechce skorzystać z naszych doświadczeń i tu przyjechać. Szczerze polecam.
Wczoraj byliśmy w Książu i zwiedziliśmy Włodarza, część kompleksu Riese. Jest co poopowiadać a i parę fajnych fotek udało się zrobić.

Meta w Złotoryi © Kajman

Wszystkie atrakcje są w zasięgu wycieczek rowerowych z campingu. Zastanawiałem się czy zrobić z tego wpis z przebiegiem zerowym, ale doszedłem do wniosku, że po powrocie do domu muszę nadrobić ilość przejechanych w tym roku kilometrów. Pewnie zrobię to na trasach standardowych, które już nie raz opisywałem. Wtedy uzupełnię relacje i foty z miejsc zwiedzonych tutaj.

Liderki © Kajman

Dzisiaj obudziła nas ulewa. Plany Eli co do zwiedzania Rudaw Janowickich diabli wzięli. Wsiadamy w auto i jedziemy do kopalni złota w Złotoryi. Tam na głowę nic nam padać nie będzie. Jakie jest nasze zdziwienie, gdy nie możemy wjechać do miasta. Całe jest zablokowane przez policję, na objazdach są niesamowite korki. Okazuje się, że trafiliśmy na Mistrzostwa Polski w kolarstwie szosowym.

Peleton © Kajman

O dojeździe do kopalni możemy zapomnieć, szukamy miejsca do zaparkowania. Deszcz leje cały czas. Znajdujemy jakiś daszek i czekamy na panie, które teraz są na trasie. Wyścig jest dookoła Złotoryi więc nastawiamy się na kłopoty komunikacyjne.

Pędzą do mety © Kajman

Jak będziesz dużo trenować, dostaniesz taką bryczkę:) © Kajman

Na szczęście okazało się, że Złotoryja nie zapomniała dzisiaj o swoich atrakcjach. Zwiedzamy Muzeum Złota i basztę. Wszystko za darmochę, jedynie kibel kosztuje 1 zł:)
Dostajemy też trochę złota na pamiątkę, też za friko:)

Płukanie złota © Kajman

Teraz czas na wulkany. Jest ich w okolicy kilka. Jedziemy na Ostrzycę, największy wygasły wulkan w Polsce. W końcu przestaje padać i wychodzi słońce.

Ostrzyca, największy wulkan w Polsce © Kajman

Punkt kontrolny, coś dla Kosmy:) © Kajman

Ela na wulkanie © Kajman

Teraz przychodzi czas na zamek Grodziec. Niesamowity, świetnie zachowany zamek piastowski. Stoi również na wygasłym wulkanie. Historia zamku i jego budowniczych jest bardzo ciekawa. Zwiedzamy wszystko, salę tortur też. Bardziej szczegółowo opiszę to przy najbliższym nabijaniu kilometrów:)

Zamek na wulkanie © Kajman

Łagodny wymiar kary © Kajman

Pogoda się znacznie polepszyła. Jedziemy na camping. Przecież tam czekają rowery i można gdzieś pojechać. Dojazd nie jest prosty. Wszędzie blokady dróg z powodu wyścigu.

Tym razem jadą panowie © Kajman

Po dotarciu na camping jemy obiad. Ela poszła spać, a ja wskakuję na rower i jadę zwiedzić zamek Świny. Jest od campingu rzut beretem, ale jak to zwykle bywa, to co bliskie zostawia się na koniec. Jutro mam nadzieję pojedziemy na rowerach do pałacu cesarza Wilhelma II. Mogłoby nie starczyć czasu na Świny a to byłaby niepowetowana strata.

Bolko Srogi, jeden z najznamienitrzych Piastów © Kajman

Zamek Świny jest pierwszym w Polsce prywatnym zamkiem. Kiedyś było tak, że znamienite rody miały kasztele, ale tylko król lub książę mógł mieć zamek. Chodziło o to by nikt władcy nie fikał. Żeby ród mógł posiadać zamek musiał mieć specjalne zezwolenie a to nie było łatwe. Paniska bały się buntów i sami budowali zamki.

Zamek Świny © Kajman

Z drogi na Jawor zamek w Świnach wygląda jak duży chlewik, ale to bardzo złudnie wrażenie. To potężna twierdza wybudowana w miejscu kasztelu należącego do rodu Świnków od VIII wieku. Z rodu tego wywodził się być może arcybiskup gnieźnieński, Jakub Świnka, który jednak pieczętował się inną odmianą herbu.

Zamek Świny © Kajman

Według jednej wersji ród został osadzony na Świnach przez księcia Bolka Srogiego, według innej był rodem słowiańskich władyków, który po zajęciu Śląska przez Mieszka I podporządkował się Piastom i w nagrodę otrzymał potwierdzenie prawa życia i śmierci nad swymi poddanymi.

Zamek w Świnach © Kajman

Rycerski ród Świnków od dawien dawna znany był z ogromnego zamiłowania do alkoholi, a w szczególności do wina, które kupowano często i w ogromnych ilościach. Wielowiekowa praktyka konsumencka sprawiła, że z pokolenia na pokolenie organizmy Świnków ewoluowały, wytwarzając taką odporność na procenty, o jakiej mógł pomarzyć niejeden polski pijaczek.

Zamek Świny © Kajman

Legendą już obrósł przypadek Jerzego Świnki, który założył się z pewnym polskim szlachcicem, kto więcej wina wypije i pod stół nie padnie. Stawka zakładu wydawała się poważna: ze swej strony Jerzy postawił 1000 dukatów, a ów szlachcic - przepiękną karetę zaprzężoną w sześć wspaniałych koni. Kiedy osuszali dwudziestą butelkę i nasz zawodnik był już mocno wstawiony, Świnka rozkazał, aby przynieść drewniany ceber do pojenia koni i napełniwszy go winem wypił całą zawartość za jednym zamachem. Pod szlachcicem nogi się ugięły. Nie odezwawszy się słowem wyszedł z zamku w asyście odprowadzającego go pewnym krokiem gospodarza.

Zamek Świny © Kajman

Konrad Świnka, który podobno podczas suto zakrapianej uczty, będąc już mocno pijanym, oświadczył głośno, iż nawet sam diabeł nie dałby mu rady, a jeśli ma go porwać, to niech zrobi to tu i teraz. Po tych słowach rozległ się grzmot i pojawił piorun celując prosto w gospodarza ze skutkiem wiadomo jakim. Trzymany przez Świnkę kielich uległ całkowitemu stopieniu i wraz z nim został pochowany.
Czyżby z tych historii wzięło się stare polskie powiedzenie "pijany jak świnia"?

Zamek Świny © Kajman

Urodzony w 1410 r. Gunzel II von Schweinichen (ród używał już wówczas zniemczonego nazwiska) znany jest z rozbicia w 1455 r. raubrittera i stronnika husytów Hansa Czyrn z zamku Niesytno. Pisałem o tym w poprzednim wpisie.
W 1456 r. urodził się matuzalem rodu Burgmann, który zmarł w wieku 110 lat na grypę. Syn tegoż Hans dożył wieku lat 96, ożenił się po raz drugi w wieku lat 80 i spłodził dwóch synów, żeby było śmieszniej jego żona w dniu ślubu miała 15 lat.

Zamek Świny © Kajman

Rodowa legenda wywodzi dzieje Świnków od Biwoja, giermka legendarnej czeskiej księżnej Libuszy, który w 712 r. podarował jej własnoręcznie upolowanego odyńca, za co miał otrzymać nadania wokół Świn, herb Świnka oraz rękę księżniczki Kazi.

Najsławniejszym przedstawicielem rodu był Hans von Schweinichen, żyjący w czasach Zygmunta Augusta, pamiętnikarz i dworzanin książąt legnickich Fryderyka III, Henryka XI oraz Fryderyka IV. Ród liczy sobie obecnie ok. 30 męskich potomków.

Pokaż trasę GPS