Z Robinem i Tadziem do Ojcowa

Piątek, 15 lipca 2011 • dodano: 16.07.2011 | Komentarze 11

magneticlife.eu because life is magnetic
Poprzedniego dnia był masakryczny upał. Śmierdziało burzą. Gdy zaczyna gdzieś w oddali grzmieć, pan Mirek, właściciel campingu, wyłącza internet. Pewnie ma rację, bo u nas w domu tego nie zrobiliśmy i spalił się ruter.
Pozbawieni dostępu do świata nie wiemy jaka ma być pogoda. Wydaje się, że powinno być ładnie.

Jedziemy z Robinem i Tadziem © Kajman

Rano, podczas w przerwy w opadach, spakowali się nasi campingowi sąsiedzi. Byli na wyprawie rowerowej po Jurze. Pochodzą z Gdańska i muszą dotrzeć do Krakowa na pociąg. Asia zapisała się na BS i może opisze terasę. Chwilę po ich wyjeździe znów zaczyna lać. Jest mi ich żal. Musieli zmoknąć:(

Asia z Markiem się pakują © Kajman

Ruszają do Krakowa © Kajman

Powoli zbieramy się by pojechać zwiedzić zamek w Ojcowie, gdy dzwoni Robin. Mówi, że wybiera się z Tadziem by nas odwiedzić. Umawiamy się na parkingu pod zamkiem. Rozpogodziło się do tego stopnia, że przebrałem się w krótką koszulkę.

Zamek w Ojcowie © Kajman

Ja zostaję na parkingu a Ela pierwsza idzie zwiedzać zamek. Po chwili słychać grzmot i spadają pierwsze krople deszczu. Pakuję rowery pod dach. Zaczyna padać, chwilami mocno:(

Rawery pod dachem © Kajman

Gdy Ela wróciła postanowiłem pojechać na zamek rowerem. Okazało się, że można. Miły pan bileter skasował mnie za wstęp 2,50 i obiecał popilnować rower podczas mojego zwiedzania:)

Rower pod ochroną © Kajman

Zamek w Ojcowie powstał na polecenie Kazimierza Wielkiego w XIV wieku. Został nazwany Ociec na pamiątkę tułaczki Władysława Łokietka. Historię zamku opisała Ela w swoim wpisie ja wstawię kilka fotek:)

Brama zamkowa © Kajman

Plac zamkowy © Kajman

Wieża zamkowa © Kajman

Wieża w środku © Kajman

Widok na mury © Kajman

widoczek © Kajman

widoczek © Kajman

Gdy kończyłem zwiedzanie zamku zadzwoniła Ela, że właśnie Robin pojawił się na parkingu. Fajnie się spotkać po roku. Ostatnio w takim składzie jeździliśmy po Puszczy Niepołomickiej. Znów zaczyna padać, chwilami mocno. Decydujemy się pojechać na camping i przeczekać deszcz:(

Widok na parking © Kajman

Gdy dojechaliśmy lało konkretnie. Nawet, by pójść na obiad trzeba było czekać na osłabienie opadów. Czas miło upływał na pogaduchach:)
Dzięki Robin za odwiedziny:)

Pogaduchy © Kajman

Pokaż trasę GPS

Meeting u Niezależnych Krokodyli dzień drugi

Poniedziałek, 6 czerwca 2011 • dodano: 06.06.2011 | Komentarze 32

magneticlife.eu because life is magnetic
Po hulankach i swawolach dnia poprzedniego, obawiałem się o pobudkę. Walczyliśmy dzielnie na wszystkich polach, ekipa miała prawo być zmęczona. Jak się okazało obawy były bezpodstawne. Wszyscy dzielnie zasiedli do śniadania. Szybkie uzgodnienie trasy. W planach był Inwałd, ale plany są po to by je zmieniać. Ruszamy do Kozubnika:)

W ruinach Kozubnika © Kajman

Poprzedniego dnia imprezę opuścił Janusz507, musiał iść do pracy. Fajnie, że przyjechał chociaż na jeden dzień:)
Funio musi odwieźć syna na imprezę rodzinną, ale obiecuje wrócić rowerem, dotrzymuje słowa, ale o tym później. Autochton z Kubą jadą atakować jakąś wielką górę więc na Kozubnik wyruszamy w okrojonym składzie.

Jedziemy sobie © Kajman

Po zjeździe z Kozubnika opuszcza nas Marusia. Dzisiaj wyjeżdża na wakacje, ale dzielnie towarzyszył nam do ostatniej chwili:)
Dzięki Mariusz, że byłeś, mam nadzieję, że ręka szybko się zagoi:)

Żegnamy Marusię © Kajman

Ela prowadzi grupę, ja robię za żółwia czyli mam pilnować by nikt się nie zgubił:)
Cienko mi to idzie, bo po zjeździe z Kozubnika gubimy Rafaella. Kierujemy się do Wielkiej Puszczy gdzie mamy zaatakować przełęcz Beskidek. Wyprzedza mnie gość na kolarce, od niego dowiaduję się, że Rafał jest na właściwej drodze i wkrótce nas dogoni:)

Chwila odpoczynku przed wjazdem na Beskidek © Kajman

Na przełęcz jedziemy spokojnie, no prawie wszyscy. Podjazd w swojej końcowej fazie jest bardzo mocny. Każdy powolutku wdrapuje się na szczyt jedynie Krzara po zdobyciu szczytu robi nawrót, jedzie w dół, zdobywa szczyt i tak chyba cztery czy pięć razy. Kurcze, co on jadł? Angelino podejrzewa, że Krzysiek jest z innej planety i coś w tym musi być:)

Mocny podjazd © Kajman

Na szczycie podziwiamy widoki © Kajman

A Krzysiek kręci kółka:) © Kajman

Pogoda nam dopisuje, jest ciepło i nie ma wiatru. Widoczność jest fantastyczna. Jedziemy do Zagórnika, tam mamy zwiedzić kaskadę Rzyczanki. Zatrzymujemy się przy sklepie na lody. Wszystkim humory dopisują:)

Zrobiliśmy obrót w sklepie:) © Kajman

Pokrzepieni jedziemy w jedno z najbardziej urokliwych miejsc naszego rejonu. Kaskada Rzyczanki to ewenement. Wszyscy cieszą się widokami, wszyscy robią mnóstwo zdjęć:)

Dotarliśmy © Kajman

Wiem, że Ilona ma musi zdążyć do pracy i z Robdem muszą wyjechać o trzeciej. Z kaskady do domu jest 17 kilometrów więc damy radę:)

Wszyscy łapią aparaty i robią foty © Kajman

Ela opowiada Yackowi, że często jak tu jesteśmy to goni nas burza. Tym razem nic takiego scenariusza nie zapowiada. Świeci słońce i jest pięknie gdy wtem za górą jak nie pierdyknie!!!

Podziwiamy kaskadę © Kajman

Widok na kaskadę © Kajman

Wszyscy focimy bez opamiętania:) © Kajman

Czas się zbierać. Ela prowadzi pierwszą grupę, ja czekam na resztę. Pierwsza grupa ma trochę przewagi więc by ich dogonić prowadzę drugą grupę przez Andrychów. Czekamy w strategicznym miejscu koło cmentarza. Tam jest przystanek autobusowy pod którym można się schronić.

Zaczyna się ciekawie © Kajman

Grzmi bardzo blisko, padł zasięg w telefonach i nie wiemy co się dzieje z pierwszą grupą. Postanawiamy jechać dalej. Po przejechaniu 200 metrów ktoś odkręca kurek na całego. Zaczyna się straszna ulewa. Krzysiek zauważył dom z daszkiem i otwartą bramą. Szybka decyzja, zawracamy, olewamy przystanek z wiatą i pakujemy się ludziom pod dom:)

Grupa pościgowa © Kajman

Po chwili podjeżdżają gospodarze autem, leje niemiłosiernie. Gospodarze zostawiają auto pod chmurką a nas witają z uśmiechem. Nie jest źle, termometr pokazuje 23 stopnie, przeczekamy. Martwi mnie brak zasięgu, telefon chwilę działa i znów przestaje. Nie wiemy co z resztą a tu zaczyna sypać gradem. Wtedy nagle odzywa się telefon. To Funio, który stoi pod naszym domem i pyta gdzie nas znajdzie. Mówi, że u nas świeci słońce. Mówię mu co tu się dzieje. Tomek robi odwrót do domu.

Na drodze pojawia się rzeka © Kajman

W pewnym momencie błysk i huk są równocześnie. Z sąsiedniego domu sypią się na nas kawałeczki tynku. Pojawia się gospodarz i proponuje nam herbatę a nawet zaprasza do środka. Cieszę się bo zaczyna robić się strasznie zimno, temperatura spadła o 6 stopni.
Zaczynam się martwić o Ilonę a w zasadzie o czas, którego już nie mają. Wzywam na pomoc Marcina. Odwiezie ich autem do domu. Zdążą:)

Po przeszło godzinie deszcz się uspokaja. Wiemy, że pierwsza grupa przeczekała ulewę 200 metrów od nas na wspomnianym przystanku. Co tam wyprawiali można się dowiedzieć na innych blogach a warto:)
Gdy się łączymy okazuje się, że nie ma Anwi.

Pierwsza pomoc © Kajman

.

My z Krzyśkiem zostajemy tworząc grupę poszukiwawczą. Reszta jedzie do domu. Po chwili burza wraca. Ela i Angelino zaliczają gleby. Zdarzenie to też opisują inni.
My z Krzyśkiem zajmujemy pozycję na wspomnianym przystanku. Znów leje strasznie. Po chwili jest wiadomość od Robda jadącego autem, że Anwi jest na czele przed całą grupą. Udaje się nawiązać łączność. Poczeka na resztę.
Nie ma co, ruszamy z Krzyśkiem do domu. Nie pamiętam kiedy tak szybko jechałem. Pod domem dopadamy główny peleton. Tu okazuje się, że Ela jest mocno poobijana i nadgarstek Angelino wymaga bandaża.

Pokaż trasę GPS

Wszyscy są przemoczeni całkowicie, ale wyglądają na szczęśliwych. Przebieranie w suche, bigosik i śliwówka od Angelina szybko pozwalają się rozgrzać:)

W tym miejscu chciałbym serdecznie podziękować wszystkim biorącym udział w meetingu. Imprezę tworzą ludzie a ta dla mnie była fantastyczna:)
Jestem pewien, że znów się zobaczymy i pojeździmy razem:)

Meeting u Niezależnych Krokodyli dzień pierwszy

Sobota, 4 czerwca 2011 • dodano: 05.06.2011 | Komentarze 27

magneticlife.eu because life is magnetic
Kiedyś braliśmy udział w fantastycznej imprezie integracyjnej. Pomyślałem, że taką można zrobić u nas. Wpisałem sobie to nawet w postanowieniach noworocznych, dwa lata temu. W zeszłym roku się nie udało, ale teraz, starych nie ma, chata wolna OJ BĘDZIE BAL:)

Meeting u niezależnych krokodyli © Kajman

Dwa tygodnie temu ogłosiliśmy na naszych blogach, że w ten weekend odbędzie się Meeting u Niezależnych Krokodyli. Udział mogli wziąć wszyscy rowerzyści zarejestrowani na bikestats.

Oczekiwanie na bikestatowców © Kajman

Ku naszej wielkiej radości sporo osób zainteresowało się imprezą. Był Angelino, Anwi, Autochton, Czecho, Funio z synem, Ilona, Janusz 507, Krzara, Krzysio32, Marusia, Niradhara, Projektkamczatka, Rafaello, Robd, Shem, Yacek i Kuba, kumpel Autochtona, który na wszystkie świętości się zaklinał, że na bikestats się zapisze:)

Trochę blokowaliśmy ruch, ale to nasze zbójeckie prawo:) © Kajman

Rano ekipa zaczęła się zjeżdżać. Wszyscy czekamy na Robina. W końcu dzwonimy i okazuje się, że Robin nie przyjedzie. Cóż, wsiadamy na rowery i zgodnie z planem, trochę spóźnieni ruszamy zwiedzać wnętrze góry Żar.

Cała droga nasza © Kajman

Peleton © Kajman

We wnętrzu góry Żar jest elektrownia szczytowo pompowa. Nie da się jej zwiedzić indywidualnie. Udało się uzyskać dogodny dla nas termin, chociaż zapisy na wycieczki są już na koniec lipca.

Rowery pod ścisłym nadzorem © Kajman

Zwiedzanie zaczynamy od zobaczenia filmu o Żarze i elektrowni. Później wielkie wrota otwierają się przed nami i wchodzimy do wnętrza góry. Mam wrażenie jak bym był w innym świecie, potęga i pełna automatyzacja robią wrażenie:)

Jedziemy na szczyt Żaru © Kajman

Po zwiedzeniu czeluści góry jedziemy na szczyt. Każdy swoim tempem. Krzara postanawia pobić rekord wjazdu K4r3l, jedzie jak małe auto. Ja dzielnie walczę o zaszczytny tytuł żółwia, niestety, mimo straszliwego wysiłku nie udaje mi się go zdobyć. Na szczycie są medale, bo przecież każdy wie, że prawdziwym rowerzystą jest ten, kto zdobędzie górę Żar:)

Medal za zwycięstwo © Kajman

Tak na prawdę medale dostaliśmy wszyscy:) © Kajman

Na szczycie piwko i coś na ząb. Opanowaliśmy całą knajpę:)
Rozmowy o rowerach, bikestatowe ploty i wtedy.........

Marusia © Kajman

Angelino © Kajman

Projektkamczatka © Kajman

Funio z synem i Janusz © Kajman

jak nie pierdyknie, jak nie błyśnie, burza nadciąga od strony Żywca. Ustawiamy się jeszcze do pamiątkowego zdjęcia i następuje szybka ewakuacja. Olewamy wyścigi rowerów wodnych i spadamy do domu. Po drodze łapie nas deszcz:(

Ekipa bikestats na Żarze © Kajman

Czwórka największych hardcorowców jedzie z Żaru terenem. Dwoje z nich zlicza glebę, ale żyją. Reszta raźno zasuwa asfaltem. Chwilę czekamy pod wiatą przystanku i jedziemy dalej. Dzisiaj burza nas tylko postraszyła dając przedsmak dnia następnego:)

Już nie pada, trzeba coś zjeść © Kajman

Narada wojenna © Kajman

Zastanawiamy się co zrobić z tak mile rozpoczętym dniem. Zapada decyzja zdobycia góry Wołek i zwiedzenia zamku a raczej miejsca gdzie był zamek. Trochę się dziwię bo to krótki ale mocny podjazd. Jak widać bikestatowicze są nie do zdarcia:)

Miejsce na robienie fotek Porąbki © Kajman

Na Wołku zachowujemy się jak japońska wycieczka. Wszyscy biegają i robią zdjęcia. Jesteśmy krótko bo przed nami ognisko. Pogoda się wyklarowała a zapasy się mrożą w lodówce:)

Ile osób foci na raz? © Kajman

Wierzchowce idą na zasłużony odpoczynek do stajenki a my zaczynamy bal. Krzara rozdaje śpiewniki, gitara gotowa:)
Pod tym względem Krzara też jest mistrzem świata, repertuar ma wielki i pięknie potrafi zabawić towarzystwo:)

Wierzchowce w stajence © Kajman

Czas rozpalić ognisko © Kajman

Ekipa zasiada w kręgu © Kajman

Jedni pieką kiełbaski © Kajman

Inni śpiewają © Kajman

Chyba dobrze się bawią jeżeli chodzą na rękach © Kajman

O drugiej poszliśmy spać. Jutro też jest dzień i atrakcji ciąg dalszy:)

Pokaż trasę GPS

Poszukiwania pałacu

Sobota, 12 marca 2011 • dodano: 12.03.2011 | Komentarze 27

magneticlife.eu because life is magnetic
Katar leczony trwa siedem dni, nieleczony tydzień. Tydzień walki z cieknącym nosem właśnie minął. Ela skoro świt wsiadła na rower by walnąć kolejną setkę.
Myślę sobie, luz blues,jadę rekreacyjnie do Rzyk. Po chwili drzwi się otwierają i Ela mówi, że nie naładowała baterii w aparacie i jedziemy razem jak aparat będzie miała sprawny:)

Zaczęło się, a miał być luzik © Kajman

Początkowo Ela chętnie akceptuje mój plan, przecież jestem świeżo po chorobie. Coś wspomina o pałacu w Inwałdzie. Taki pomysł mi pasuje. Ela wgrywa mapę do GPSa (wcześniej zaplanowana trasa), i ruszamy. Tylko dlaczego nie po w miarę równym, tylko po najpaskudniejszych podjazdach?

Ciekawa dzwonnica w Sułkowicach © Kajman

W Sułkowicach dzwonię do Kuby. Mam cichą nadzieję, że wyciągniemy go na pierwszą w tym roku wycieczkę. Kuba chętnie się zgadza i umawiamy się nad kaskadą Rzyczanki. Jak dobrze, że z nami pojechał. Raz, że fenomenalne towarzystwo, dwa, okazało się później.

Lodowy wodospad nad Rzyczanką © Kajman

Kaskada Rzyczanki © Kajman

Jedzie Kuba © Kajman

Razem ruszamy do Inwałdu. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1318r.
W średniowieczu miejscowość wchodziła w skład księstwa oświęcimskiego, zarządzonego przez jedną z linii Piastów Śląskich. Po 1457 r. wraz z resztą księstwa Inwałd przeszedł pod władzę królów Polski. Data znamienna bo po pierwsze znalazł się w królestwie wcześniej niż Warszawa a po drugie bezkrwawo. Było to za Kazimierza Jagiellończyka, ale do tego jeszcze wrócimy.

Inwałd © Kajman

Obecnie Inwałd znany jest głównie z parku miniatur i dinolandu. Opisywałem kiedyś te atrakcje, zresztą nie tylko ja. Faktem jest, że kompleks się dynamicznie rozwija.

Nowy wielki zamek powstaje w Parku Miniatur © Kajman

Tym razem Park Miniatur nas nie interesuje. Jedziemy do pałacu, ale wcześniej trzeba zwiedzić kościół. Automapa zawsze przypomina mi o tej atrakcji turystycznej gdy jadę do Krakowa.

Kościół w Inwałdzie © Kajman

Tablica © Kajman

W XVIII w. majątek w Inwałdzie należał do rodziny Szwarcenberg – Czerny. Około 1747 r. Franciszek Szwarcenberg – Czerny (zm. 1764 r.), kasztelan wojnicki, ufundował w miejscowości murowany, późnobarokowy kościół parafialny.

Detal, Hereb Urwana Nóżka © Kajman

Święty © Kajman

Świątynia utrzymana jest w stylu późnego baroku, a jej kształt architektoniczny oraz wystrój artystyczny mają wyjątkowy charakter. Jest to budowla jednonawowa o trzech przęsłach, przy czym przęsło środkowe zostało wydłużone i poszerzone wewnątrz i na zewnątrz, a jego narożniki zaokrąglone są na kształt płaskich apsyd.

Letnia wersja kościoła © Kajman

Na placu kościelnym jest grobowiec rodziny Romerów, ostatnich właścicieli Inwałdu. Ciekawe dlaczego, gdy podchodziłem do grobowca rzucił mi się napis. Z daleka przeczytałem Rowerów i zastanawiałem się o co chodzi:)

Grobowiec Romerów © Kajman

Tablica © Kajman

Historię pałacu w Inwałdzie opisała Ela. Obecnie pałac w Inwałdzie jest własnością prywatną. Budynek wyremontowany, w dobrym stanie technicznym, jednak trudno z tego powodu odczuwać jakąś specjalną satysfakcję.
Radość ze stanu zabytku, burzy obecny właściciel pałacu, który lubuje się w wysokich kamiennych murach, drzewach iglastych i kamerach. Obiektu właściwie nie można zobaczyć nawet z dużej odległości.

Pałac w Inwałdzie © Kajman

W końcu znalazłem miejsce gdzie było widać co nie co, ale zanim wlazłem na płot szybko go dotknąłem. Mógł być skubany pod prądem!

Kopnie czy nie kopnie? © Kajman

Ruszamy dalej do Gierałtowic szukać dworu widma. Po drodze niestety przykra niespodzianka. Opony, które miały być nieprzebijalne przegrały starcie z wielkim gwoździem. Coś zaczęło stukać. Jechałem dalej, po kilkuset metrach dźwięk mnie zaczął denerwować. Stanąłem, i wyjąłem drania. Wtedy usłyszałem psssssss.

Niespodzianka © Kajman

Ela zrobiła mi wykład, że jak się znajdzie kogoś z nożem w sercu, to się noża nie wyciąga. Pewnie w przypadku mojej opony też tak trzeba. Dobrze, że Kuba miał zapasową dętkę. Wielkie dzięki za ratunek:)

Święty w krzaczorach © Kajman

Dojechaliśmy do Gierałtowic. Dworu w miejscu gdzie miał być wg opisu nie ma. Ela z Kubą szukają pozostałości po krzaczorach a ja pytam przechodzące panienki o dwór. Mówią mi gdzie jest. Dwór z XVIII w. zbudowany na owalnej platformie otoczonej fosą, dawniej napełnioną wodą, przez którą prowadziły dwa zwodzone mosty. Obronność dworu zwiększało kolano Wieprzówki, oblewające dwór od północnego wschodu i północnego zachodu.

Dwór w Gierałtowicach © Kajman

Wchodzę na teren dworu. W aucie siedzi facet. Pytam czy to jest dwór a on chce mnie przesłuchać po co mi ta informacja. W domu przeczytałem w necie, że dwór ma być sprzedany. Oj, czy ja wyglądałem na inwestora?
Dalej jedziemy do Gierałtowiczek szukać kolejnego dworu.

Dwór w Gierałtowiczkach © Kajman

Zespół dworsko-parkowy w Gierałtowiczkach powstał w latach 1855-1880. Znajduje się we wschodniej części wsi. To ciekawe miejsce ma urozmaiconą konfigurację, z wyraźną kulminacją na północny i obniżeniem w okolicy stawów. W części północnej znajdują się pozostałości dawnego parku krajobrazowego

Z innej strony © Kajman

Najciekawsze jednak przed nami. Jedziemy do Głębowic. Jest tam pałac a raczej jego ruiny. Do II wojny należał do rodziny Duninów Herbu Łabędź.
Kiedyś, gdy na szlaku architektury drewnianej zwiedzaliśmy pobliski kościół, ksiądz bardzo ciepło się o niech wyrażał.

Spalony pałac © Kajman

Ela w swoim wpisie opisała historię pałacu. Ja znalazłem inną wersję, która zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu:)

Od strony zadu © Kajman

Na stronie zamki.net pisze, że pierwotny dwór założył niejaki Głębocki, zbój lokalny. Od niego kupili go Skrzyńscy herbu Łabędź. Było to w XV wieku. Reszta historii się zgadza.

Prosimy na pokoje © Kajman

Dlaczego ta wersja mnie tak poruszyła? Otóż Skrzyńscy byli właścicielami zamku Wołek, który znajduje się nieopodal naszej chałupy. Czym się zajmowali? Byli zbójami, którzy łupili wszystko co się ruszało w okolicy. Obok przechodził szlak kupiecki na Wiedeń więc ofiar nie brakowało.

Jeszcze jedno ujęcie © Kajman

Był to okres kiedy toczyły się negocjacje o wcieleniu Księstwa Oświęcimskiego do Krony. Wnerwieni kupcy poskarżyli się Księciu Oświęcimskiemu. Główną winowajczynią była Kaśka Skrzyńska. Książę nie chcąc tracić punktów u Kazka Jagiellończyka postanowił skopać tyłek Kaśce.

Pozostałości ogrodu © Kajman

Stało się inaczej. Kaśka skopała tyłek Księciu. Ten poskarżył się Kazimierzowi i poszła następna wyprawa. Z wojskami królewskimi Kaśka wielkich szans nie miała. Podobno wsadzili ją do beczki nabitej gwoździami i puścili wolno ze zbocza zamkowego. Sam zamek wtedy został zepchnięty do fosy. Od tamtej pory ludzie szukają skarbów ukrytych w ruinach zamku. Dlaczego nie znaleźli? Bo Skrzyńscy kupili dwór w Głębowicach od innego zbója.

Herb Łabędzi © Kajman

Nie wiem czy herb, który się zachował oznacza Skrzyńskich czy Duninów. Jedna i druga rodzina była herbu Łabądź, ale historia ze Skrzyńskimi by pasowała:)

Tak więc rozpoczynamy nową kategorię wpisów "Zamki, pałace i dwory". Jest co zwiedzać a dowiedzieć się można wielu ciekawych rzeczy:)

Na koniec wróbel wojskowy po studiach © Kajman

Pokaż trasę GPS

Integracyjnie po królewskich lasach

Sobota, 25 września 2010 • dodano: 25.09.2010 | Komentarze 14

magneticlife.eu because life is magnetic
Mieliśmy dzisiaj w planach szlak architektury drewnianej. Plany są po to by je zmieniać, a szczególnie wtedy gdy zaczyna się halny. Rano padło proste pytanie, gdzie nie wieje? Odpowiedź jest prosta, w lesie. A gdzie jest taki las? To Puszcza Niepołomicka:)
Ela zabiera stosowne mapy i jesteśmy gotowi do drogi:)

Kopiec Grunwaldzki w Niepołomicach © Kajman

Łapię za telefon i dzwonię do Robina. Ponieważ ostatnio mieliśmy pecha do umówienia się na wspólne kręcenie, zadaje mu pytanie, "co dzisiaj stanie na przeszkodzie żebyś nie pojechał do Puszczy Niepołomickiej?". Ku mojemu zaskoczeniu i wielkiej radości Robin odpowiada, że nic:)

Tablica na Kopcu Grunwaldzkim w Niepołomicach © Kajman

Pakujemy więc rowery na bagażnik i hajda do Niepołomic. Mamy trochę czasu do spotkania więc jak nakazuje nowa tradycja zaczynamy zwiedzanie od Kopca Grunwaldzkiego w Niepołomicach, który jest oznaczony również jako punkt widokowy:)
Tu sobie ktoś jaja zrobił, bo widok z kopca jest na strefę przemysłową.

Ela na szczycie kopca © Kajman

Po załatwieniu sprawy obowiązkowej, czyli kopca, wracamy do Niepołomic. Ku naszemu zaskoczeniu i wielkiej radości, w mieście coś się dzieje. Widać wojsko z różnych epok, słychać serie z karabinów maszynowych, strzelają armaty.
Myślę sobie ani chybi wojna. I tu przypomniało mi się jak kiedyś Ewcia zaprosiła nas na wojnę w Tychach, wtedy było super:)

Rycerze © Kajman

Zaiste obozów wojsk wszelakich jest sporo. Zwiedzamy każdy z nich. Oczywiście obok rycerstwa swoje stanowiska mają Niemcy z okresu II wojny światowej i Amerykanie, są też nieopodal wojska napoleońskie, jest też rzymski legion wyglądający jak po przegranej bitwie z Asterixem:)

Niemcy © Kajman

Wygląda to jednak inaczej niż w Tychach. Tam Niemcy zdobyli ze dwa kartony Żubra a tu mieli raptem jedną puszkę i to na trzech.
Można było podziwiać wszelakie środki transportu, począwszy od koni, aż po kultowe motocykle. Zapowiada się fajnie:)

Sanitarka © Kajman

Rycerstwo jedzie © Kajman

Po zlustrowaniu armii wszelakich ruszamy na zamek. Tu niemiła niespodzianka, mimo że prowadzę rower, zostaję zatrzymany przez strażnika. Jest zakaz jazdy rowerem po dziedzińcu zamkowym. Tłumaczę jego wysokości, że nie jadę a prowadzę rower, niestety żadne argumenty nie docierają. Rowery muszą zostać przed zamkiem, ciekawe dlaczego wpuszczają wózki dziecięce, one mają cztery koła!!!

Zamek królewski w Niepołomicach © Kajman

Stragan na placu zamkowym © Kajman

Zamek w Niepołomicach założył Kazimierz Wielki. W historii zapisały się Niepołomice również tym, że na polowaniu w pobliskiej puszczy, litewski misio pogonił najlepszą polską królową, czyli Bonę, spadła wtedy z konia i poroniła dziecię płci męskiej. Tak więc tutaj wygasła dynastia Jagiellonów, nie licząc oczywiście Zygmusia, ale on nic nie spłodził:(

Prawdziwy król © Kajman

Jako, że zostało nam jeszcze trochę czasu do spotkania z Robinem, pojechaliśmy zwiedzić niepołomicki kościół. Z dokumentów z 1350 r. i 1358 r. zachowanych w archiwum parafialnym wynika, że kościół w Niepołomicach zbudowano z fundacji Kazimierza Wielkiego obok letniego zamku króla w latach 1350-1358. Fundacja ta powstała jako votum za zwycięstwo na Rusi.

Kościół Tysiąca Męczenników © Kajman

W niepołomickim kościele znajdują się jedyne w Polsce freski włoskie z XIV stulecia. W roku 1596 starosta niepołomicki Jan Branicki ufundował przylegającą od południa kaplicę grobową dla swych rodziców: Katarzyny i Grzegorza.

Wejście na plac kościelny © Kajman

W roku 1640 Stanisław Lubomirski dobudował od północy kaplicę św. Karola Boromeusza. Malowidła w niszach wraz z ołtarzem i rokokowym baldachimem nad cudownym obrazem św. Karola Boromeusza powstały w XVIII wieku.

Wnętrze © Kajman

Kości za szybką © Kajman

Po zwiedzeniu kościoła idziemy na lody. Wyśmienite. Podczas delektowania się rarytasem pod knajpkę wjeżdża Robin z Tadziem. Tadzio nie może nadziwić się wielkością mojego roweru. Jest przesympatyczny i bardzo zakręcony rowerowo. Oczywiście poinformował mnie o tym, że w tym roku przejechał już 1000 kilometrów:)
Wiem o tym, bo uważnie śledzę jego blog:)

Jedzie Robin z Tadziem © Kajman

Ela z Robinem ustalają trasę © Kajman

Ruszamy do puszczy. tam to się jeździ. Tak cudownie płasko a trasy terenowe to perełka:)
Gdy tak sobie jedziemy i plotkujemy dogania nas ktoś na kolarce. Kurcze, toż to Gibson. Teraz już jest integracja mega:)

Pod dębem króla Augusta II Sasa © Kajman

Zwiedzamy ciekawe zakątki puszczy. Kiedyś Robin opisywał dąb króla Augusta II Sasa. Stoi sobie taki rachityczny i pioruny po nim walą. Ten to namiastka poprzedniego i może dlatego tak wygląda.

Tablica © Kajman

Razem dojeżdżamy do kaplicy św Huberta. Tu rozstajemy się z Robinem i Tadziem. Z Hubertem czyli Gibsonem jedziemy jeszcze kawałek. Dalej już sami udajemy się do Zabierzowa Bocheńskiego zobaczyć ośrodek sportów wodnych. Lipa, jest zagrodzony i pisze "teren prywatny".
Zawracamy i kierujemy się na żubrostradę.

Wspólna fotka pod kapliczką © Kajman

Miała byc atrakcja © Kajman

Nazwa 'Żubrostrada" jest ekscytująca. Kiedyś w lasach kobiórskich polowaliśmy na żubry. Mamy nadzieję na spotkanie z królem puszczy, tym bardziej, że jest stosowna tablica:)

Tablica © Kajman

Niestety, to nie lasy kobiórskie i na spotkanie z żubrem nie ma co liczyć:( Wszystko jest zagrodzone i jedynie tablice z napisem, że wejście grozi śmiercią lub kalectwem można tam spotkać.

Jadę szukać żubra © Kajman

Cóż, żubrów dzisiaj nie będzie, ale są piękne drogi. Czym dalej od Niepołomic, tym w puszczy jest mniej ludzi. Tu naprawdę można świetnie wypocząć. Długo kręcimy się po leśnych duktach ciesząc się przyrodą:)

Czas na obiad © Kajman

Jeżeli gdzieś się da wejść, Ela tam wejdzie:) © Kajman

Kręcąc się po leśnych duktach, nawet nie zauważamy, że zaczyna się zmierzchać:(
Trzeba wracać do Niepołomic. Przed nami jeszcze jedna atrakcja. O 18:30 na hipodromie ma być bitwa pod Grunwaldem. Udało nam się zdążyć i zobaczyliśmy jeszcze szarżę ułanów i musztrę wojska:)

Armia ćwiczy © Kajman

Bitwa pod Grunwaldem mocno mnie rozczarowała. Paru gostków głównie opowiadało w co są ubrani. Później parę razy puknęli się mieczami i gonili za halabardą. Ten co złapał halabardę wygrywał. Hm, to chyba nie tak było:(

Idą na inscenizajcę bitwy pod Grunwaldem © Kajman

Tak, dzisiaj był piękny rowerowy dzień:)
Dzięki Robin za spotkanie, fajnie było pojeździć i posłuchać Tadzia, a spotkanie z Hubertem to taka wisienka na torcie:)

Pokaż trasę GPS

Bikestatowy Kocierz Moszczanicki

Niedziela, 12 września 2010 • dodano: 12.09.2010 | Komentarze 14

magneticlife.eu because life is magnetic
Wczoraj otrzymaliśmy bardzo miły telefon. Dowiadujemy się, że w nasze okolice zawitają Anwi i Krzara. Umawialiśmy się już kiedyś, ale się nie udało spotkać. Tym bardziej cieszymy się na myśl o dzisiejszej możliwości wspólnej jazdy:)
Niestety rano musimy być na zebraniu wiejskim więc na spotkanie z Iwoną i Krzyśkiem wyruszamy około 14.

Bikestatowe spotkanie © Kajman

Ela wykonuje telefon do Krzyśka aby dowiedzieć się którędy będą przejeżdżać. Okazuje się, że jadą przez Kocierz od strony Andrychowa. Jedziemy im na spotkanie z drugiej strony przełęczy.
Przejeżdżamy przez Porąbkę. Tam trafiamy na odpust.

Odpust w Porąbce © Kajman

Jadę sobie © Kajman

Jedziemy niezbyt się śpiesząc. Oboje jesteśmy po chorobie, więc i kondycja nie najlepsza. Niestety widoczność dzisiaj jest raczej kiepska. Niewiele wyjdzie z robionych zdjęć. Żar w chmurach, Skrzycznego z nad jeziora prawie nie widać:(

Ela twardo foci © Kajman

W Kocierzy Moszczanickiej zatrzymuję się na chwilę żeby zrobić fotkę wodospadu, przez który Kuba sobie ostatnio przejechał. Ela odjechała do przodu wypatrując gości więc zacząłem ją gonić. Z naprzeciwka jedzie rowerzysta. Słyszę "Hej!!! Znamy się z Bikestats, jestem Czecho"
Kurcze, ostatnio czytałem wspaniałe wpisy Czecha z Chorwacji. Teraz możemy chwilę pogadać:)

Wodospad Kocierzy © Kajman

Gdy dogoniłem Elę, ta już stała z Iwoną i Krzyśkiem. Wspólnie jedziemy wzdłuż Kaskady Soły. Dla nas ta trasa to codzienność, wiemy jednak, że robi ona wrażenie na wszystkich, którzy są tu pierwszy raz.
Szkoda, że niewiele widać. Nie najlepsza pogoda me tylko jeden plus, ruch samochodowy jest mały i nikt nie chce nas rozjechać:)

Jadę z Anwi i Krzarą © Kajman

Podziwiamy jezioro w Łękawicy © Kajman

Obowiązkowe miejsce focenia na zaporze w Tresnej © Kajman

Czas szybko płynie na przemiłych rozmowach. Niestety goście śpieszą się na pociąg i nie możemy dłużej poplotkować. Krzysiek przywiózł nam wspaniały prezent. TARNIÓWKĘ o której czytaliśmy w zeszłym roku gdy powstawała. U nas niewątpliwie się tak długo nie utrzyma.
Dzięki Iwonko i Krzysiu za odwiedziny i do następnego spotkania, mam nadzieję wkrótce:)

Tarniówka bikestatowa © Kajman

Na marginesie, dzisiaj przekroczyłem dystans 5 000 km w tym roku:)

Pokaż trasę GPS

Sztafeta

Sobota, 21 sierpnia 2010 • dodano: 22.08.2010 | Komentarze 6

magneticlife.eu because life is magnetic
Start sztafety jest w Kobiernicach, przekazanie pałeczki w Oświęcimiu a meta jest w Łośniu. Na starcie staję ja z Elą, pałeczkę przejmuje Hose a na mecie czeka Kosma. Za pałeczkę robi oczywiście Jacek, którego trzeba bezpiecznie, bocznymi drogami dostarczyć do celu:)

Ekipa na oświęcimskim rynku © Kajman

Wyruszamy z domu o 9:30. Wiem, że mamy dużo czasu bo spotkanie z Józkiem ma być o 13 na oświęcimskim rynku. Wiem również, że gdyby była zima powiedziałbym, że Józka zegarek chodzi według czasu letniego:)
Tak więc lajcik, nie trzeba się śpieszyć:)

Wyruszamy spod domu © Kajman

Początkowo jedziemy naszą trasą standardową by w Bielanach skierować się na Skidzyń, a dalej przez Rajsko do Oświęcimia. Jacek stwierdza, że droga jest całkiem taka sama jak w Wielkopolsce, czyli płasko:)

JPbike żegna góry © Kajman

Pokonujemy mostek, ostatnie Van jechał sobie dołem po rzece © Kajman

Gdy docieramy do Oświęcimia, mamy sporo czasu. Postanawiamy pokazać Jackowi miasto. Oczywiście zaczynamy od obozu w Brzezince i dalej jedziemy do obozu w Oświęcimiu.
Oświęcim to nie tylko straszna historia II wojny światowej. To też piastowskie księstwo z zamkiem, wspaniałym rynkiem i pięknym kościołem Selezjanów.

Obóz w Brzezince © Kajman

Obóz w Oświęcimiu © Kajman

Jacek foci zamek książęcy © Kajman

Kościół Selezjanów w Oświęcimiu © Kajman

Jesteśmy na miejscu spotkania 2 minuty przed czasem. Siadamy sobie na ławeczce i czekamy na Hose. Wzbudzamy spore zainteresowanie, najpierw cyganki, która za grosiki koniecznie chciała nam wróżyć, później przechodniów, którzy chcieli wiedzieć skąd przyjechaliśmy i gdzie zmierzamy.

Odpoczywamy na ławeczce © Kajman

O 13:30 na rynku oświęcimskim robi się straszny raban. Wszystkie gołębie podrywają się do lotu. Co się dzieje? Wpada Józek z językiem wkręconym w łańcuch. Dał chyba z siebie wszystko żeby być na czas:)
Bardzo go lubię, fajnie znów go zobaczyć:)

Wpada Hose © Kajman

Chwila nad mapami i chwila na pożegnanie z Jackiem. Czas ruszać do domu. Wybieramy drogę przez Stawy Adolfińskie. Dawno tam nie byliśmy a miejsce jest piękne. Jest tam też ławeczka, którą lubię odwiedzać. Bardzo miło mi się kojarzy:)

Stawy Adolfińskie © Kajman

Ławeczka pod dębem © Kajman

Stawy w Osieku © Kajman

Dalej jedziemy przez Osiek i docieramy znów na naszą trasę standardową, tylko z drugiej strony. Żniwa się kończą, widoki są piękne. Myślę że już wkrótce znikną z dróg takie zawalidrogi:)

Blokada? © Kajman

I raźno do domu © Kajman

Pokaż trasę GPS

Jak słowacka policja poluje na Polaków!!!

Piątek, 20 sierpnia 2010 • dodano: 21.08.2010 | Komentarze 22

magneticlife.eu because life is magnetic
Już od jakiegoś czasu chodził nam po głowie wyjazd na Słowację. Mała Fatra czy Wielka Fatra, a może znów na Zdziarską Chatę?
Ponieważ ostatnie dni obfitowały w podjazdy Ela wybrała lajtową wycieczkę do doliny Cichej w Tatrach Wysokich.
Zadzwoniłem do Robina, który zafascynował się ostatnio Słowacją. Powiedział, że musi się zapytać żony. Fajnie byłoby w tak dużej grupie bikeststs pojeździć po Tatrach:)

Jedziemy w Tatry © Kajman

Robin niestety nie mógł z nami jechać więc ruszamy w trójkę, Ela Jacek i ja. Trasa dobrze znana i opisana. Tym razem wyjazd trochę wcześniej, z Liptowskiego Hradoku.
Bardzo lubię jeździć na Słowację. Jeżeli by zliczyć czas spędzony w tym kraju przez nas, pewnie uzbierałoby się grubo ponad pół roku więc i tym razem cieszę się, że tam jadę:)

Ela z Jackiem focą mnie © Kajman

A ja ich © Kajman

Wyjeżdżamy z domu o 8 rano. Przed nami trasa autem do Liptowskiego Hradoku. To raptem 150 kilometrów, rzut beretem. Niestety droga się ślimaczy, to roboty drogowe, to TIR czy inna zawalidroga.
Na Słowacji jeżdżę ostrożnie. Wiem, że słowacka policja poluje na samochody z polską rejestracją szczególnie te, która mają lampy ksenonowe. Wiem, że trzeba mieć kamizeli odblaskowe więc od razu w nich jedziemy:)

Widziałem nie tylko orła cień © Kajman

Jedziemy trasą z Podbieli w kierunku Liptowskiego Mikulasza, czyli klasyczną trasą do Tatralandi czy Beszeniowej (baseny termalne). Na drodze jest obecnie kładziona nowa nawierzchnia asfaltowa i w pewnym momencie są światła. Tworzy się sznur około 50 samochodów. Stoję drugi za Czechem. Zmiana świateł i ruszamy.

Widoczek © Kajman

W radiu leci właśnie audycja o kryzysie a słowackiej turystyce. Wypowiada się pani minister i właściciele hoteli i pensjonatów. Mówią jak źle się dzieje. Jest pełnia sezonu a miejsca są obsadzone jedynie w 20%. Słucham z dużym zaciekawieniem.
Dojeżdżamy do Liptowskich Matiaszowców. Obszar zabudowany. Wiem, że często stoi tam policja i tym razem też tak jest. Mijamy radiowóz.

Jadę sobie © Kajman

Sznur samochodów porusza się z prędkością 50 km/godz. Ni z tego ni z owego, z krzaczorów wyskakuje stójkowy i ściąga Czecha który jechał pierwszy i mnie na bok, jest to na zakręcie więc widać rejestracje samochodów, kilka następnych aut przejeżdża i znów ze sznura pojazdów wyłapane są trzy kolejne auta, wszystkie z polską rejestracją. Początkowo myślałem, że szukają jakiegoś Polaka.

Widoczek © Kajman

Gdy miejsce wokół stójkowego zapełniło się szczelnie polskimi autami i jednym Czechem, policmajster stracił zainteresowanie sznurem samochodów i zażądał od wszystkich dokumenty. Oświadczył, że przekroczyliśmy "rychlost" i będzie pokuta (mandat) 50 euro!!!. Czech jak to Czech zapłacił bez gadania a mnie cholera brała!!! Mówię do gościa pokaż fotkę a on na to, że pokazanie fotki to kosztuje ekstra 100 euro!!!

Skansen w Prybylinie © Kajman

Byłem jednak uparty a za moim przykładem poszli pozostali kierowcy. Chcemy widzieć zdjęcie i koniec!!! Z innych samochodów powychodziły jeszcze kobiety i zrobił się straszny raban, Stójkowy złapał za giwerę wrzeszcząc, że wszyscy mają się wynosić do "wozidel' i czekać.
W końcu pokazał mi zdjęcie, niby miałem 61 km/godz. Mówię, że to pewnie Czech a on na to, że Czech miał 63 a przy prędkości 61 jest krzyżyk na moim aucie i tak w ogóle mam nie podskakiwać bo rejestrację na bagażniku rowerowym mam namalowaną farbką. Cóż 50 euro nie moje!!!

Rzeźba pokazuje to co myślę o słowackiej policji!!! © Kajman

W pewnym momencie leci radiowóz, który stał powyżej. Kobity wrzeszczą, żeby pokazali prędkość stróżów prawa, Ma 78 km/godz. Robi się tumult dlaczego go nie zatrzymali. Stójkowy stwierdza, że to policja a kobity na to, że nie jedzie na kogucie!!! Zaczyna się robić nie ciekawie. Stójkowi tracą nerwy, ręce na pistoletach!!!
Jedzie kolejny sznur samochodów, znów na bok jest ściągniętych dwóch Polaków i Austriak bo więcej miejsca nie ma. Mam ich dość jadę dalej.

Pomnik partyzantów © Kajman

Tak więc drodzy czytelnicy, jeżeli jedziecie na Słowację nie przekraczajcie prędkości 30 km/godz. chociaż i to wam nie pomoże, bo jeżeli będziecie meli polskie blachy to wsadzą wam pokutę 50 euro za utrudnianie ruchu.
Turystyka na Słowacji padła i z czegoś kraj utrzymać trzeba!!!

Po 3,5 godzinach pokonaliśmy te straszne 150 kilometrów. Przesiadamy się na rowery i jedziemy do doliny Cichej. Po drodze jest skansen w Prybylinie. Zatrzymujemy się na chwilę.

Cennik © Kajman

Tam kolejna awantura. Jakiś Słowak drze się na panią parkingową, że takich cen to nawet w Bratysławie nie ma. Zwróćcie uwagę na ostatnią pozycję cennika. Jacek stwierdził, że w Polsce jest to nie do pomyślenia i chyba ma rację,
Kochani Słowacy, róbcie tak dalej a w kolejnym sezonie będziecie mieli 10% obłożenia hoteli!!!

Jedziemy do doliny Cichej © Kajman

Dojechaliśmy do Podbańskiej. Tam czas na obiad. Zamawiamy haluszki, Dla Jacka to nowość, ale trzeba spróbować potraw regionalnych. Lekko wściekły na Słowaków przyjmuję też piwko. Restauracja chyba cieszy się dużym powodzeniem wśród rowerzystów. Pewnie dla tego, że parking gratis.

Gratisowy parking dla rowerów © Kajman

Wiedząc o tym, że za chwilę wjedziemy w ostoję przyrody gdzie sklepu nie ma zaopatrujemy się w niezbędny prowiant i ruszamy w dolinę Cichą.

Bar zabieram ze sobą © Kajman

Dolina Cicha jest najdłuższą doliną w Tatrach. Droga pnie się w górę bardzo łagodnie. Trzeba dotrzeć na wysokość 1288 m n.p.m. Sama przyjemność, widoki obłędne a pogoda nam sprzyja chociaż zaczyna się chmurzyć.
Docieramy do terenu niedźwiedzi. Tam już nie ma żartów bo misie głodne bywają.

Uwaga na misia © Kajman

Około kilometr przed końcem trasy jest ławeczka, którą uwielbiam. Słychać wodospad, zapach gór i ten widok. Może dla tej ławeczki ciągnie mnie w to miejsce:)
Tam też postanawiamy wypić piwo, które od wieli kilometrów dzielnie wieziemy ze sobą:)

Toast © Kajman

Moja ulubiona ławeczka © Kajman

Tu bardzo miło płynie czas trzeba jednak zdobyć Dolinę Cichą. Ela rusza pierwsza, za nią Jacek. Ja robię jakąś fotkę i też jadę. Widzę za sobą dwóch Słowaków. Myślę sobie ci mnie nie wyprzedzą i daję z siebie wszystko:)
Tuż przed celem doganiam Elę i Jacka, Słowacy zostają daleko w tyle:)
Pewnie dla tego mam teraz zakwasy:(

Zdobyliśmy Dolinę Cichą © Kajman

Gdy dotarliśmy do celu zaczyna padać drobny deszcz. Po chwili jest już większy. Tym razem nie nacieszymy się widokami. Zaczyna się robić bardzo klimatycznie. Wiemy co to załamanie pogody w Tatrach, Temperatura spada błyskawicznie do 16 stopni. Cóż, kilka fotek i ruszamy w dół.

To nie wróży nic dobrego © Kajman

Świnica w deszczu © Kajman

Deszcz to jedno, ale atakują nas stada robali, które rozbijają się na nas i na rowerach. Na szczęście po drodze są budki, w których można przeczekać załamanie pogody. Korzystamy z jednej z nich.

Trzeba przeczekać © Kajman

Po chwili deszcz przestaje padać. Powietrze robi się krystaliczne, ale jest bardzo zimno. Ruszamy w dół. Do auta mamy 30 kilometrów pięknego zjazdu.
Podróż do domu przebiega już bez przygód.
Widoki i klimat Tatr są warte tego, by narazić się nawet na polowanie słowackiej policji!!!

Jacek czyta tablice informacyjne © Kajman

Pokazał się Krywań © Kajman

Krywań i ja © Kajman

Jacek i Krywań © Kajman

Pokaż trasę GPS

Dzisiaj Żar

Środa, 18 sierpnia 2010 • dodano: 18.08.2010 | Komentarze 14

magneticlife.eu because life is magnetic
Dzisiaj postanowiliśmy zamęczyć Jacka, ale chyba nam się to nie uda.
Rano umówiliśmy się z Kubą. Ma razem z Jackiem pojechać na Hrobaczą Łąkę, dalej terenem zjechać na Przegibek i wjechać na Żar. Trasa wyjątkowo ekstremalna. Ponad 1000 m podjazdów na niecałych 40 kilometrach.

Jesteśmy na Żarze © Kajman

Ja mam parę spraw rano do załatwienia, więc odpuszczam pierwszą część trasy. Zresztą nie oszukujmy się, nie dałbym rady w ich tempie tego przejechać. Wyjeżdżam półtorej godziny po nich i kieruję się prosto na Żar.

Szkoła szybowcowa na Żarze © Kajman

Dzisiaj była świetna pogoda do latania © Kajman

Sporo tego było na niebie © Kajman

Jechałem sobie swoim tempem to znaczy 6 km/godz. Gdy byłem 3 kilometry od celu, dzwoni Kuba. Startują na Żar. Myślę sobie, trzeba się sprężać bo mają przed sobą 8 kilometrów i mogą mnie dogonić przed szczytem.

Kolejka na Żar, zaczyna się chmurzyć © Kajman

Tradycyjny odpoczynek pod dzwonnicą © Kajman

Udało mi się dojechać dziesięć minut przed nimi. Miałem farta bo byłby obciach. Widoczność dzisiaj była niesamowita. Można było zobaczyć Skoczów i Łaziska.
Na szczycie mocno wiał bardzo zimny wiatr, więc sesja fotograficzna i do domu.

Dojechałem © Kajman

Czekam na chłopaków © Kajman

Jacek przemknął ale udało się uchwycić pędzącego Kubę © Kajman

Stacja meteo na Żarze © Kajman

Tam w dole mieszkamy © Kajman

Pożegnaliśmy Kubę w Porąbce. Dzięki Kuba za jazdę. My ruszamy do domu na obiad. Ciekawe jaką trasę wybierze Jacek na popołudniową wycieczkę z Elą?

Widoczek © Kajman

Pokaż trasę GPS

Ekstremalna bikestatowa Kocierz

Wtorek, 17 sierpnia 2010 • dodano: 17.08.2010 | Komentarze 10

magneticlife.eu because life is magnetic
Jeszcze w zaszłym roku myślałem, że wjechanie na przełęcz kocierską jest poza moim zasięgiem. Zdobyłem ją wiosną i wtedy pisałem, że dla mnie prawdziwym bikerem jest ten, kto tam wjedzie. Dla wielu osób jest to niemożliwe, o czym świadczyły rozmowy postronnych ludzi na nasz temat gdy byliśmy na szczycie.

Na Kocierzy © Kajman

Na przełęcz można wjechać na cztery różne sposoby. Od strony Andrychowa, czerwonym szlakiem od strony Żaru (przejazd terenem) i od strony Żywca Łękawicy. Ostatnia wersja ma dwie opcje, raźnym truchtem jak droga prowadzi, lub dojazd do Kocierza Rychwałdzkiego a stamtąd ulicą Widokową na szczyt.

Na moście w Międzybrodziu Żywieckim © Kajman

Wjazd ulicą Widokową, to odcinek niespełna dwóch kilometrów. Startuje się z wysokości 530 a kończy na wysokości 680 m n.p.m. Stopień nachylenia w niektórych miejscach przekracza grubo 30%. Jednym słowem auto zdycha tam na jedynce jeżeli nie idzie na pełnych obrotach!!!

Wjeżdżamy na Tresną © Kajman

Do dzisiaj wydawało mi się, że wyjazd tą drogą jest poza zasięgiem jakiegokolwiek rowerzysty!!!
Ale zacznijmy od początku. Wczoraj, gdy planowaliśmy wycieczkę powiedziałem Jackowi o tej drodze. Ku mojemu zaskoczeniu stwierdził, że on tam wjedzie. Cóż JPbike to JPbike, dobra myślę sobie. Wczoraj też umówiliśmy się z k4r3l, że pojedzie z nami. Kuba ku mojemu przerażeniu stwierdził, że on też pojedzie tą drogą!!!

Myślałem, że konie pracują tylko na Litwie a tu proszę:) © Kajman

Myślę sobie, mam przerąbane, przypłacę to życiem, a przynajmniej totalnymi zakwasami i obciachem. Na szczęście w ostatniej chwili postanowiła dołączyć do nas Ela. Odetchnąłem z ulgą, w razie czego nie będzie na mnie, że się wleczemy pod górę. Ela jedzie na trekkingowym Kellysku, który waży dwa razy tyle co nasze rowery a do tego jest dziewczynką, więc będzie jej wybaczone:)

Jedziemy sobie do Kocierza Rychwałdzkiego © Kajman

Gdy wyjeżdżaliśmy z domu pogoda była wymarzona, temperatura 24 stopnie i widoczność, o której ostatnio opowiadał Hose jako o swoim marzeniu. Powietrze było krystaliczne i widoczność taka, jaka zdarza się tylko kilka dni w roku:)
Gdy wjechaliśmy na drogę z Łękawicy do Kocierza Rychwałdzkiego jazda była nieprawdopodobną przyjemnością, tym bardziej, że droga prowadzi wzdłuż rzeczki na której jest mnóstwo wodospadów:)

Nad wodospadem © Kajman

Kuba postanowił zmoczyć buty © Kajman

W końcu dojeżdżamy do ulicy Widokowej. Pytam się Jacka i Kubę czy są pewni, że tędy chcą jechać. Mówią że tak. OK, my z Elą zawracamy i jedziemy główną drogą na szczyt.

Tu mogli się jeszcze rozmyśleć © Kajman

Pokonali chyba najtrudniejszy podjazd w Polsce © Kajman

Jestem pod niesamowitym wrażeniem. To nie są megabikerzy, nawet nie gigabikerzy, to są terabikerzy!!!
My powolutku i dostojnie wdrapaliśmy się na Kocierz delektując się niesamowitymi widokami.

Widoczek © Kajman

Nie zrobił na nas wrażenia trener szosowców, którzy wjeżdżali na przełęcz. Gościu wychylił się z auta i nadawał do nas "dawaj, dawaj". A niech sam sobie w tym aucie daje, albo puści tych swoich chłopaków trasą, którą pojechali Jacek z Kubą. Tego z pewnością facet by nie zrobił, bo by mu auto tam zdechło.

Ela w drodze na Kocierz © Kajman

Na szczyt dotarliśmy jakieś pół godziny po chłopakach. Mieliśmy do zrobienia kilkukilometrowe kółko a i na taką samą wysokość musieliśmy dotrzeć tyle, że nie o takim ekstremalnym kącie nachylenia. Nie zobaczyliśmy się już z Kubą, który miał wcześniej umówione spotkanie i musiał jechać. Dzięki Kuba za wspólną jazdę i jeszcze raz, PEŁEN SZACUN:)

Na Kocierzy © Kajman

Widoczek z Kocierzy © Kajman

Kocierz niesamowicie się rozwija, nawet tipi się pojawiło obok basenów © Kajman

Z przełęczy pomknęliśmy na łeb, na szyję do Andrychowa. Jacek miał maxa 69 a ja 64 km/godz. W pewnym momencie na wirażu lekko mnie wyniosło na przeciwny pas wprost pod nadjeżdżające auto. Przyhamowałem i zwiałem na swoją stronę. Panu kierowcy włosy stanęły dęba. Bardzo go przepraszam.
Całe szczęście, ze nowe opony i hamulce spisały się na medal, bo mogło być nieciekawie:(

Kaskada Rzyczanki © Kajman

Z Andrychowa pojechaliśmy na kaskadę rzeki Rzyczanki. Tam jak zwykle sesja fotograficzna. Coś ostatnio nie mamy szczęście do tego miejsca. Zaczęło się mocno chmurzyć i śmierdziało deszczem. Jacek wzorem ostatnich wyczynów Józka też sobie poszalał na łupkach.

Syrenka? © Kajman

Rzyczanka szaleje © Kajman

Jacek zjechał do rzeczki © Kajman

Gdy dojeżdżaliśmy do domy zaczęło lekko padać i tak jest do tej pory. Coś Jacek nie ma szczęścia w Kobiernicach. Wszystkie zaplanowane popołudniowe wycieczki nie mogą dojść do skutku.

Jedziemy sobie do Porąbki © Kajman

Pokaż trasę GPS