Wyciągnąć Meaka z lasu

Środa, 21 lipca 2010 • dodano: 22.07.2010 | Komentarze 14

magneticlife.eu because life is magnetic
Dawno już wiedzieliśmy, że Meak wybiera się na wyprawę po Litwie. Ponieważ Marek jest ze Szczecina a my górale niskopienni mamy tam kawałek, stwierdziliśmy z Elą, że jest to duża szansa poznania przemiłego bikestatowicza. Postanowiliśmy zrobić ustawkę:)

Wyciągneliśmy Meaka z lasu © Kajman

Wiedzieliśmy, że Marek będzie się poruszał szutrami i lasami w okolicach Druskiennik, dlatego wyjazd w te rejony pozostawiliśmy do czasu kiedy tam dotrze. Siedząc w Kiejdanach i pijąc piwo, dostaję smsa, Marek dociera na Litwę. Umawiamy się za dwa dni na wspólną jazdę.

Szukam Marka w lesie © Kajman

Gdy wczoraj zdobywaliśmy najwyższy szczyt na Litwie, dostaję kolejnego smsa od Marka. Okazuje się, że jest szybszy od błyskawicy i już dojechał do Druskiennik. Podaje nam pozycję gdzie nocuje, ale umawiamy się pod kościołem w Kabeliai o 9. Dziura jest mała, jeden kościół, więc trudno będzie się nie znaleźć:)

Spotkaliśmy się z Maekiem © Kajman

Na Litwie czas jest przestawiony o godzinę do przodu. Wskazanie gpsa jest takie, że mamy 3 godziny do celu. Hołowczyc myślał, że pojedziemy szutrem a było asfaltem. Efekt jest taki, że przyjeżdżamy na miejsce godzinę przed czasem. Fakt, że mamy z campingu 150 kilometrów, ale autem po pustych litewskich drogach jedzie się szybko. Cóż, może znajdziemy Marka w lesie. Docieramy na podaną pozycje, ale go tam nie ma.

Jedziemy po Dziukijskim Parku Narodowym © Kajman

Jedziemy więc pod kościół w Kabeliai. Widzimy Marka jak czeka na nas przy okolicznym jeziorku. Też nie mógł spać i wyjechał wcześniej. Pod kościołem zostawiamy auto i wspólnie ruszamy zwiedzać Dziukijski Park Narodowy. Focimy kościół bo jest drewniany a jak czytelnicy wiedzą, drewniane kościoły bardzo lubię. Niestety ten też jest zamknięty:(

W parku jest wszystko, łosie też © Kajman

Marek jest obładowany sakwami, rower pewnie waży z pół tony, my na luziku z torebką na bagażniku. Musimy dla kogoś postronnego wyglądać tak, jak byśmy Marka wykorzystywali.
Ela zdecydowanie preferuje asfalt i tak też dobrała trasę wycieczki. Marek na szczęście decyduje się porzucić chwilowo szutry i leśne dukty. Przed nami piękna wycieczka. Jedziemy do Marcinkowa. Tam też jest drewniany kościół:)

Marek pod bramą kościelną © Kajman

Kościół w Marcinkowicach © Kajman

Sesja zdjęciowa © Kajman

Ela i Marek lubią papierzaste mapy, często sprawdzają gdzie jesteśmy i gdzie jechać dalej. Pod tym względem dobrali się jak w korcu maku:)

Sprawdzają mapy © Kajman

Marek postanawia zmienić swoje plany i jedziemy wspólnie dalej. Celem jest Merecz.
Miasteczko było od XI wieku siedzibą myśliwskiej rezydencji książąt litewskich. Było też ulubionym miejscem polowań królów polskich. Tam właśnie Władysław IV w 1648 roku wykitował podczas polowania.

Cerkiew na rynku w Mereczu © Kajman

Cały zespół staromiejski został uznany za zabytek architektury. W Mereczu najcenniejszym zabytkiem jest kościół Wniebowzięcia NMP ufundowany przez Jagiełłę w pierwszej połowie XV wieku. W kościele są aż trzy otoczone kultem obrazy między innymi XVI wieczna Madonna z Merecza.

Kościół ufundowany przez Jagiełłę. © Kajman

Przed kościołem o fundatorach oczywiście nie ma ani słowa. Jest też jak wszystkie inne zamknięty na głucho. Na drzwiach kościoła jednakże jest kartka, że wystarczy wykonać telefon i pojawi się przyjazny duszek by otworzyć podwoje. Mam szczerą ochotę wykonać ten telefon by wejść do środka.

Kościół z innej strony © Kajman

Ela stwierdza, że zwiedzania kościołów ma powyżej dziurek u nosa. Takie diktum zwala mnie z roweru i to dosłownie. Krew zostaje na bruku Mereczkim!!! Teraz Ela twierdzi, że była to typowa SPDowska gleba, ale to brak zainteresowania z jej strony zwalił mnie z nóg!!!

Widok na Niemen w Mereczu © Kajman

W Mereczu jemy obiad. Panienka w knajpie uporczywie usiłuje wmusić w nas kurczaka, ale my mamy ochotę na pierogi. Po krótkich pertraktacjach panienka decyduje się na przyjęcie zamówienia. Podejrzewam, że pierogów nie mieli, ale skoczyli do pobliskiego sklepu i kupili mrożone. Była nas trójka i dostaliśmy wymieszane gatunkowo pierogi. Pewnie w sklepie brakło jednego gatunku.Posileni głównie piwkiem jedziemy dalej.

Kościół w Liszkowie © Kajman

Kolejnym celem jest Liszków. Miasteczko często eksponowane w Litewskich folderach reklamowych. Już w II wieku w Liszkowie istniało grodzisko. Później zaczęto budować zamek. Po wiktorii grunwaldzkiej budowę porzucono. Kurcze ile Litwini zaoszczędzili po Grunwaldzie. Nie musieli kończyć budowy zamku a teraz nie muszą go odbudowywać:)

Tam miał być zamek a zostało wzgórze © Kajman

Bardzo ciekawym obiektem w Liszkowie jest kościół Trójcy Świętej wybudowany w latach 1704-1720. Kościół powstał nieopodal klasztoru Dominikanów. Fundacji klasztoru dokonał w 1694 roku Jerzy Kosiłło a Dominikanów sprowadził z Sejn.

Kościół zerżnięty z warszawskiego kościoła Sakramentek na Rynku Nowego Miasta © Kajman

Mnie najbardziej zaciekawiło to, że po kasacie zakonu, klasztor pełnił funkcję domu demekrytów dla całego Królestwa Polskiego. Demekryci, to tacy księża i zakonnicy, którzy zostali skazani przez sądy kanoniczne na pokutę w odosobnieniu za wykroczenia przeciwko powołaniu kapłańskiemu. Jednym słowem trzymali tam lubieżników i pedofili.

Znów Niemen © Kajman

Po zwiedzeniu Liszkowa jedziemy do Druskiennik. Na granicy miasta rozstajemy się z Meakiem. Przejechaliśmy razem 76 fantastycznych kilometrów. Dzięki Marku za wspaniałą wycieczkę:)

Tablica © Kajman

Druskienniki są najbardziej znanym litewskim kurortasem. Słyną z wód solankowych. Na mnie nie zrobiły żadnego wrażenia. Jest to spore miasteczko, ale nie czuć w nim tego specyficznego klimatu kurortu.

Pensjonat w Druskiennikach © Kajman

W porównaniu z Birsztanami wypadają słabo, ścieżki nad Niemnem są rozkopane, park taki sobie a całość sprawia wrażenie chaosu. Podziwiam ludzi, którzy decydują się spędzić tam urlop.

Widok na Niemen w Druskiewnikach © Kajman

Fontanna na jeziorze w Druskiennikach © Kajman

Ogólnie wycieczka po Dziukijskim Parku Narodowym była bardzo ciekawa. Znów przenieśliśmy się w czasie. Tak jak i inne miejsca na Litwie Park przypomina jeden wielki skansen. Takich miejsc w Europie jest już chyba niewiele. Trzeba się śpieszyć by je zobaczyć.

Przeniesieni w czasie © Kajman

Coś się wali © Kajman

To jest wielki dom, inne są mniejsze, ale w tym samym stylu © Kajman

Jeżdżąc po Dziukijskim Parku Narodowym tak jak i w innych miejscach na Litwie, można się natknąć na wiele ciekawych rzeźb wykonanych głównie z drewna. Oto kilka z wielu z nich.

Kapliczka © Kajman

Rower © Kajman

Gnębienie chłopstwa przez panów i zwierzyny przez chłopstwo © Kajman

Dzięki Marku z cudowną wycieczkę i do zobaczenia w górach:)

Na marginesie zauważę, że właśnie przekroczyłem 4000 kilometrów w tym roku:)

Pokaż trasę GPS

Uciec przed upałem

Niedziela, 18 lipca 2010 • dodano: 18.07.2010 | Komentarze 13

magneticlife.eu because life is magnetic
Upał jest niemiłosierny, trzeba coś z tym zrobić. Wileńskie kościoły mamy zaliczone. Gdzie można znaleźć odrobinę ochłody? Oczywiście nad jeziorem a w zasadzie w jeziorze. Ela proponuje Auksztocki Park Narodowy:)

Auksztocki Park Narodowy © Kajman

Park jest oddalony od campingu o 150 kilometrów. Nie ma sprawy, rowery na bagażnik, klima na ful, i jedziemy do Ignalina. Mapę mamy dosyć ogólną. Wiemy, że w parku są bobry i łosie. Mamy nadzieję, że w Ignalinie w informacji turystycznej dostaniemy dokładniejszą mapę parku.

Auksztocki Park Narodowy © Kajman

Żadnego łosia w parku nie spotkałem. Jedynymi łosiami, jak to Ela powiedziała okazaliśmy się my, uwierzyliśmy, że informacja turystyczna może działać w sobotę:(
Auksztocki Park Narodowy to kraina lasów i jezior, powinno być fajnie:)

Kraina lasów i jezior © Kajman

Zaraz na początku, spotykamy sporą grupę Litwinów na rowerach. Chyba chcą pokonać taką samą trasę jak my. W takich grupach kłopot jest z najsłabszym ogniwem. Część z nich puchnie przed pierwszą górką. My jedziemy dalej.

Tablica © Kajman

Zjeżdżamy w szutrową drogę, która szybko przemienia się w piaszczystą drogę. Moje opony do tego się nie nadają, ale dzielnie walczę. W końcu dojeżdżamy do wioski. Pisze teren prywatny, pytam się gościa, czy możemy się wykąpać?

Przeniosło mnie w czasie o 150 lat © Kajman

Jak to dobrze, że kiedyś miałem bardzo wymagających nauczycieli języka rosyjskiego. Dlaczego ja ich wtedy tak nie lubiłem? Dzisiaj ten język bardzo się przydaje:)
Wioska wygląda tak jakbym się przeniósł 150 lat wstecz. Mili ludzie pozwalają na skorzystać ze swojego dostępu do jeziora. Możemy się wykąpać:)

Skansen czy co? © Kajman

Chwilę rozmawiam z naszymi gospodarzami. Okazuje się, że w zimie w wiosce mieszkają tylko 4 osoby. Pozostałe domy zostały wykupione i służą jako dacze. Wioska na mnie robi niesamowite wrażenie. Nic się tam nie zmieniło. Można kręcić filmy z epoki bez dodatkowej charakteryzacji:)

Obowiązujący strój rowerowy na taką temperaturę © Kajman

Gdy wyjeżdżamy z wioski, spotykamy widzianą wcześniej grupę Litwinów. Pytają co tam jest dalej. Grupa jest już mocno przerzedzona. Wyeliminowali słabe ogniwa. Tym razem przydaje się angielski. Przewodniczka grupy ma mapkę, chyba wydrukowaną z internetu. Mimo mapki się zgubili. Na mapce jest szlak rowerowy, którego szukają. Pytają czy nie wiemy gdzie jest. Szlaki są na mapce, ale w terenie nie. Gadamy chwilę i się rozstajemy. Piaszczyste drogi to nie dla nas.

Jeziorko © Kajman

Wracamy do asfaltu. Przy jeziorkach są tablice z napisami co to jest. Jedziemy przed siebie chcąc zatoczyć kółko. Korzystamy z każdej okazji, żeby się zanurzyć dla ochłody:)

Fajny parking © Kajman

Nawet stojąc w jeziorze, można robić fotki © Kajman

Docieramy do jakiejś karczmy, tam piwo ratuje nam życie, no może lody też. Jadąc po parku cały czas mam wrażenie przesunięcia w czasie. Cały ten region jest jednym wielkim żywym skansenem. To niesamowite, nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałem!!!

Qń, jest ich wiele a łosi nie ma © Kajman

Ela foci lokalny aquapark © Kajman

Ostatnia chata za wsią © Kajman

Trzeba się znów wykąpać © Kajman

Przydrożna kapliczka © Kajman

Znów jeziorko © Kajman

Plaża © Kajman

Tu nawet Chrystus może być frasobliwy © Kajman

Jedynym problemem są muchy końskie i inne latające stworzenia, które postawiły sobie za cel wypić całą naszą krew. Nie jestem w stanie powiedzieć ile takich stworów zatłukłem, w każdym razie bardzo dużo. Część z nich niestety się pożywiła. Obierały strategię zmasowanego ataku, dziesięć zginęło jeden się nażarł:(

Ten będzie stanowił pożywienie dla rybek © Kajman

W drodze powrotnej natykamy się na drewniany kościół z 1750 roku. Kościół jest pod wezwaniem św Józefa. Niestety jak zwykle jest zamknięty. Na placu kościelnym znajduję polskie akcenty:)

Kościół z 1750 roku © Kajman

Coś pięknego, widok przez bramę kościelną © Kajman

Krzyż na placu kościelnym © Kajman

Polski akcent © Kajman

Dojeżdżamy do auta. Droga powrotna jest też bardzo ciekawa. Coś dla osób lubiących podjazdy. Tak było przez ponad 30 Kilomerrów. Przed Wilnem zatrzymujemy się na chwilę, żeby zobaczyć jak wygląda środek Europy:)

Tu można dostać choroby morskiej © Kajman

W środku Europy leży kamień © Kajman

Środek Europy © Kajman

Tablica © Kajman

Jest też pomnik © Kajman

Pokaż trasę GPS

Na Żmudź

Piątek, 16 lipca 2010 • dodano: 16.07.2010 | Komentarze 13

magneticlife.eu because life is magnetic
Żmudź zawsze kojarzyła mi się z wielkim, brodatym wojem, wyskakującym z lasu i walącym Krzyżaka w łeb ogromną maczugą lub dźgającego nieszczęśnika dzidą. To pewnie po lekturze Sienkiewicza. Znów trzeba zmienić wyobrażenia. Nie spotkałem nikogo brodatego, o dzidach i pałach nie wspomnę. Nie było też lasów.

Na Żmudzi © Kajman

Stolicą Żmudzi jest Kowno o którym pisałem ostatnio. Teraz trzeba zapoznać się z ziemią kowieńską. Jedziemy z Elą do Birsztan. Ponieważ miasteczko jest oddalone od campingu o 70 kilometrów dojeżdżamy autem. Rowery zabieramy na bagażniku.

Kurortas Birsztany © Kajman

Birsztany są drugim najważniejszym kurortem na Litwie. Historia Birsztan zaczyna się w 1382 roku, kiedy to kroniki Krzyżackie odnotowują istnienie grodu. Był tu zamek a później królewski zamek myśliwski. W 1475 roku Kazimierz Jagiellończyk spędził tu zimę wraz z rodziną. Chronił się przed zarazą.

Tu był zamek królewski © Kajman

Po zamku nie pozostał żaden ślad. Oczywiście nie ma też żadnego opisu o wkładzie zdrajców Jagiellonów w rozwój miasteczka. Nie ważne, że ufundowali kościół, Nie ma też znaczenia, że wyznaczyli dochód dla kapelanka, żeby mu się dobrze żyło.

My zwiedzamy górę zamkową a Kellyski cierpliwie czekają © Kajman

Jedyne co jest napisane to o Witoldzie © Kajman

Ze wzgórza zamkowego roztacza się podobno najpiękniejszy widok na zakola Niemna. Fakt, widoki z tego miejsca są piękne. Gdyby nie mali krwiopijcy, pewnie spędzilibyśmy tam więcej czasu.

Zakola Niemna © Kajman

Niemen © Kajman

W Birsztanach są źródła wód mineralnych. W związku z czym powstał tu "kurortas". Pierwsze domy zdrojowe założono w 1840 roku. Kurort cały czas się rozwijał i nawet Ruskim nie udało się go spieprzyć:)

Nowy Tulipan © Kajman

Chociaż część sowieckich sanatoriów przypomina Kozubnik © Kajman

Nad Niemnem prowadzi piękny deptak. Jedziemy sobie wzdłuż rzeki i cieszymy się widokami. Jest pięknie:)

Ja nad Niemnem © Kajman

Ela nad Niemnem © Kajman

Sam Niemen © Kajman

Po zwiedzeniu Birsztan pakujemy rowery na bagażnik i jedziemy do Jezna.
Któż nie zna przysłowia "Wart Pac pałaca a pałac Paca". W Jeźnie jest właśnie ten słynny pałac. Pałac powstał w 1770 roku po ślubie Antoniego Michała Paca z Teresą Radziwiłłówną. Był przepiękny.

Tyle z niego zostało © Kajman

Pałac o którym krążyły legendy © Kajman

Parkujemy auto pod kościołem w Jeźnie. Kościół też wybudowany przez Paców. W środku jest bardzo ładny, niestety zamknięty. Do wnętrza zaglądamy przez bardzo brudne szybki. Nie da się zrobić zdjęcia:(

Kościół ufundowany przez Paców © Kajman

Zdejmujemy rowery i ruszamy do Rumszyszek. Jest tam skansen a jak wiadomo, skanseny to jest to, co tygrysy lubią najbardziej:)

Przed kościołem jest tablica z historią Jezna. Ani słowa o Pacach:( © Kajman

Przed nami prosty czterdziesto kilometrowy odcinek drogi po ziemi żmudzkiej. Temperatura powietrza dochodzi do 36 stopni. Nie ma żadnego cienia. Jedzie się ciężko i nawet widoki nie rekompensują trudu jazdy. Cały czas pola i pola, jednym słowem totalna nuda:(
Skręcamy na chwilę do miejscowości Kronie. Tam był pałac Ogińskich.

Pałac wygląda tak © Kajman

Jest też kościół ufundowany przez Ogińskich. Niestety kościół stoi na wzgórzu i jest w drzewach, nie da się zrobić fotki. W kościele są groby Ogińskich na których są pisane po polsku a do tego wierszem inskrypcje. Niestety kościół jest zamknięty.

Pałac Ogińskich z drugiej strony © Kajman

Oczywiście żadnej informacji o Ogińskich, ich pałacu i kościele nie ma. Cóż pewnie nie zasługują na wzmiankę czy tablicę informacyjną.

Teraz przed nami droga do Rumszyszek. Miejscowość znana na całej Litwie ze skansenu. Gdy dojechaliśmy do kasy, zastanawialiśmy się, czy pozwolą nam wejść z rowerami. Okazuje się, że chcą od nas 5 litów za parking. Mówię grzecznie "u nas maszyny niet, my priechali na welosipedach". W odpowiedzi słyszę "nu wot, charaszo, pajechali"

Jedziemy po skansenie © Kajman

Rower w skansenie jest zbawieniem. Jest on bardzo rozwleczony, podzielony na rejony Litwy. Z jednego rejonu do drugiego jest kawał drogi. Na piechotę trzeba by tam spędzić cały dzień. Skansen jest ciekawy i niewątpliwie warto go zwiedzić. Pierwszy raz w skansenach widziałem zrekonstruowany rynek.

Na rynku w skansenie © Kajman

Domy są pieczołowicie odrestaurowane. Większość zawiera oryginalne wyposażenie z epoki. Człowiek się czuje jakby przeniósł się w czasie. W obejściach jest gadzina wszelaka. W warsztatach pracują rzemieślnicy. Kupcy mają swoje kramy i sklepiki. Jest też karczma w której można zjeść regionalne dania i napić się piwa, miodu czy innej brendy lub wisky.

Na rynku pod kościołem © Kajman

W sklepiku można kupić wyroby z epoki chociaż świeżo wytworzone © Kajman

Kościół © Kajman

Inny kościół © Kajman

Chata © Kajman

Pierwszy raz widziałem dom kryty oflisami © Kajman

Młyn © Kajman

Polski akcent © Kajman

Ziemianka zesłańców na Sybir © Kajman

Skansen znajduje się nad morzem kowieńskim, które powstało jako sztuczne jezioro na Niemnie. Pięknie to wygląda. Dla mnie zaskoczeniem było, że na terenie skansenu wiele osób obozowało. To coś nowego.

Morze kowieńskie © Kajman

Czas opuścić skansen i pojechać do Jezna, gdzie stoi zaparkowany pod kościołem samochód. Okazało się, że nasze auto wzbudziło wśród mieszkańców duże zainteresowanie. Postawili auto pod kościołem, mają takie dziwne na haku, wypytują o Paców i ich pałac, zaglądają do kościoła!!! Bardzo podejrzane. Gdy dojechaliśmy, miejscowa ludność w postaci nawalonego faceta wypytała nas po co tam byliśmy!!! Pace cy co:)

Na Żmudzi zapada noc © Kajman

Pokaż trasę GPS

Wygrałem Litewski Bike Orient. Wspaniałe nagrody:)

Poniedziałek, 12 lipca 2010 • dodano: 12.07.2010 | Komentarze 17

magneticlife.eu because life is magnetic
Trzeba dodać, że Ela zdobyła pierwsze miejsce w kategorii kobiet:)
Ale zacznę od początku. W sobotę Ela poszła do punktu informacji turystycznej w Trokach i kupiła mapę Bike Orientu. Impreza kosztowała 25 litów (30 zł od osoby) a organizator zapewniał trzy punkty aprowizacji. Zorganizowano ją z okazji tygodnia obchodów bitwy pod Grunwaldem i miała łączyć akcenty polsko litewskie. Trzeba spróbować:)

Jedziemy po szuterkach © Kajman

Mapa zawierała 31 punktów kontrolnych, ale organizator przewidział też punkty niezaznaczone na mapie. Na trasę rajdu wyruszamy z samego rana. Wybieramy pierwszy punkt kontrolny na mapie oznaczony numerem 4. Jest to grodzisko z VI-XII wieku.

Punkt 4 odnaleziony © Kajman

Mamy z tym punktem sporo kłopotów, przedzieramy się przez las i jakieś chaszcze, masakra. W końcu jest. Po odnalezieniu tego punktu Ela stwierdza, że w dalszej części rajdu pomijamy wszystkie punkty z oznaczeniem "grodzisko".

Tak tam wyglądało © Kajman

Temperatura zaczyna dochodzić do 38 stopni. 7 kilometrów trudnego terenu daje nam się we znaki. Dobrze, że jest trochę ochłody od jezior.

Trochę ochłody © Kajman

Postanawiamy jechać do miejscowości Semeliszkes. Tam jest kolejny punkt. Po drodze mamy niespodziankę:) Znajdujemy pierwszy punkt nieoznaczony na mapie.

Punkt nie oznaczony. Pomnik nad jeziorem © Kajman

Licznik pokazuje mi, że temperatura doszła do 41 stopni. Trzeba coś z tym zrobić. Jedyne wyjście to wskoczyć do jeziora. Trochę pomaga, temperatura wody 25,2 stopnia.

Kąpiel pomogła © Kajman

Siemieliszki, bo tak brzmi polska nazwa miasteczka ma punkt kontrolny oznaczony numerem 13. Jest to jeden z wielu starych domów, tworzących zabytkową część miasteczka. Jest tam też pierwszy punkt aprowizacji. Dostajemy Twixy i wodę.

Punkt odnaleziony i dają wodę © Kajman

Odnajdujemy też drugi nieoznaczony punkt na mapie. Jest to kościół albo cerkiew. Tam też robimy sobie krótki popas:)

Czas coś zjeść © Kajman

Nieoznaczony punkt. Kościół w Siemieliszkach © Kajman

Na trasie rajdu zastanowiła mnie jedna rzecz, mijaliśmy cztery spalone i nieodbudowywane domy:(

Spalony dom © Kajman

Jedziemy dalej. Kolejne punkty znajdują się w miejscowości Aukstatvaris. Polska nazwa miejscowości to Wysoki Dwór. Przy wjeździe do miasteczka znów niespodzianka. Nieoznaczony na mapie już trzeci punkt znajduje się w Zakonie Dominikanów z 1605 roku.

Trzeci nieoznaczony punkt, Klasztor Dominikanów © Kajman

Chwila odpoczynku przed bramą klasztorną © Kajman

Mamy lekki problem z odnalezieniem oznaczonych punktów 17 i 18. Pierwszy w końcu odnajdujemy. Jest to dwór, w którym prawdopodobnie przebywał Adam Mickiewicz.

Punkt 17 odnaleziony. Dwór. © Kajman

Stary dwór, ciekawe w którym był Mickiewicz © Kajman

Z punktem 18 mamy większy problem. Szukamy go w dworskim parku i w końcu po przedzieraniu się przez chaszcze i pokrzywy, jest, dąb Adama Mickiewicza:)

Punkt 18 odnaleziony. Dąb Adama Mickiewicza © Kajman

Mały nie jest © Kajman

W Aukstadvaris został również zorganizowany drugi punkt aprowizacyjny. Pyszny obiad z regionalnych dań. My walnęliśmy sobie również po piwku. W centrum miasta znajdujemy jeszcze jeden nieoznaczony punkt. Jest to pomnik.

Nieoznaczony punkt. Kamień upamiętniający nadanie praw miejskich © Kajman

Kolejne punkty znajdują się w miejscowości Onyszkis, po polsku Hanuszków. Jedziemy tam a tu po drodze niespodzianka. Przypadkowo znajdujemy punkt 19 oznaczony grodzisko.

Punkt 19 grodzisko © Kajman

Punkt 19 wyglądał tak © Kajman

Nieopodal trafiamy znów na nieoznaczony punkt znajdujący się na starym cmentarzu żydowskim. Ciekawe miejsce.

Nieoznaczony punkt, cmantarz żydowski © Kajman

Stare żydowskie groby © Kajman

Tablice niestety nie do odczytania © Kajman

Przed Hanuszkowem mamy trzeci a za razem ostatni punkt aprowizacji. Tym razem są lody i woda. W Hanuszkowie mamy do odnalezienia dwa punkty, 29 i 30. Punkt 29 znajduje się w zabytkowej zabudowie wioski.

Punkt 29 odnaleziony © Kajman

Punkt 30 jest w pięknym kościele © Kajman

Nie byłbym sobą gdybym tego nie sfocił © Kajman

Z Hanuszkowa jedziemy na linię mety. Niespodziewanie natykamy się na ostatni nieoznaczony punkt. Jest to pomnik żołnierzy okupacyjnej Armii Czerwonej, którzy zginęli w 1948 roku z rąk burżuazyjnych nacjonalistów.
Pewnie dlatego, że odnaleźliśmy tak wiele nieoznaczonych punktów wygraliśmy:)

Pomnik czerwonoarmistów © Kajman

Po dotarciu na linię mety, czekała nas wspaniała nagroda w postaci zimnego piwa, które wyjąłem z lodówki przyczepy. Ela dodatkowo dostała dżin z tonikiem, oczywiście odpowiednio schłodzony:)
Organizatorami oczywiście byliśmy my sami, trudno więc się dziwić, że wygraliśmy. Nikt inny zresztą nie starował. Jakoś mało rowerzystów jeździ po Litwie.
Z punktów oznaczonych na mapie część zaliczyliśmy w sobotę. Teraz trzeba będzie jeździć i inne rejony:)

Pokaż trasę GPS

Orawa i Tatry Zachodnie

Niedziela, 4 lipca 2010 • dodano: 05.07.2010 | Komentarze 15

magneticlife.eu because life is magnetic
Dzisiaj przyszedł czas na realizację dawno planowanej wycieczki do Doliny Rohaczkiej czyli Doliny Rogaczy. Punkt 6 meldujemy się w punkcie wyborczym, głosujemy (jesteśmy pierwsi) i raźno ruszamy do Twardoszyna.

Schronisko w Dolinie Rohaczskiej © Kajman

Do Twardoszyna dojeżdżamy autem. Tam je zostawiamy i już na rowerach przez Trstenę jedziemy do Vitanowej. Ela jedzie na Kellysku a ja tym razem na Accencie. W końcu po to ten rower został stworzony, by jeździć nim po górach. W Vitanowej skręcamy do Orawicy. Tam są dwa baseny termalne.

Nowy basen termalny w Orawicy © Kajman

Nowy basen i piękny wyciąg narciarski, powstały ze znacznym udziałem kapitału zakopiańskiego. Jest rzeczywiście bardzo fajny. Zaraz obok znajduje się drugi stary, ale wyremontowany basen. Oba stanowią cel weekendowych wycieczek mieszkańców Śląska i Małopolski.

Drugi basen © Kajman

W Orawicy tuż nad basenami, znajduje się bardzo przyjemny i niezbyt drogi camping. Można wyjechać drogą koło campingu w górę i zobaczyć piękny Giewont w całej okazałości. Postanowiłem się tam wytelepać żeby zrobić zdjęcie. Przecież jadę Accentem i podjazd po kamoloach nie jest mi straszny:)

Jadę zrobić zdjęcie Giewontu © Kajman

Giewont © Kajman

Z Orawicy jedziemy do Zuberca. Droga mocno pnie się w górę. Kiedyś już po tej drodze jeździliśmy na rowerach, zdychaliśmy wtedy pod każdym większym podjazdem. Wtedy były to inne rowery i inna kondycja. Pamiętam jak podziwiałem ludzi, którzy byli w stanie tam podjechać!!!
Dzisiaj bez większego trudu pokonujemy te podjazdy:)

Pokazuje się Zuberec © Kajman

W Zubercu czas na lody. Dalej jedziemy do Muzeum Ziemi Orawskiej. Jest to chyba najładniejszy skansen jaki widziałem. Zwiedzaliśmy go już kilka razy, więc dzisiaj zatrzymujemy się tam na obiad w uroczej restauracji. Pierogi i bryndzowe haluszki stawiają nas na nogi.

Czas też na piwko © Kajman

Jeżeli będziecie kiedyś w tamtej okolicy, szczerze polecam zwiedzenie skansenu. Jest on pięknie położony nad potokiem. Można zobaczyć kościół, szkołę, domy i uprawy, można też pojeździć bryczką. Robi duże wrażenie.

Kościół w skansenie © Kajman

Chałupa dyrekcji skansenu. Antena satelitarna tam nie pasuje:( © Kajman

Krzyż, tym razem z aniołkami © Kajman

Na Orawie występuje wiele miejscowości o swojsko brzmiących nazwach. Co ciekawe, po polskiej stronie jest miejscowość Zubrzyca, w której też jest skansen:)

Gdzie ja jestem? © Kajman

Pojadłszy i popiwszy co nieco, czas zmierzyć się z jednym z trudniejszych podjazdów na Słowacji. Przed nami 10 kilometrów mocno pod górę. Mamy dostać się na wysokość 1373 m. n.p.m.
Widoki będziemy mieli piękne:)

Widoczek © Kajman

Rohaczska dolina ciągnie się pod Wołowiec. Mamy widok na Rohacze i inne szczyty. Droga jest cały czas asfaltowa, ale jest na niej mnóstwo ludzi. Zaparkowane na poboczu samochody ciągną się kilometrami.

Widoczek © Kajman

Widoczek © Kajman

Przy drodze znajduje się wiele ławeczek i miejsc odpoczynku dla znużonych ciężką drogą turystów. Szlakiem tym można się dostać do Rohaczskich ples. Są to malutkie, ale urocze jeziorka pod szczytami Rohaczy. Jest tam też piękny wodospad.

Jedno z miejsc odpoczynku © Kajman

Robiąc powyższe zdjęcie zatrzymałem się na chwilę. Ela pojechała dalej i zniknęła mi z oczu. Po chwili jadę dalej i dojeżdżam na rozstaje dróg. Eli nie ma. Nie wiem czy pojechała zobaczyć wodospad, czy do schroniska. Wykonuję telefon, ale nie odbiera. Myślę sobie, pewnie pojechała do wodospadu i skręcam w prawo.

Na rozstaju dróg © Kajman

Tam jej nie ma. Zawracam, wjeżdżam w jeszcze jedną drogę, tam też jej nie ma. Jadę więc do schroniska i tam ją odnajduję.
Przy schronisku jest maleńkie jeziorko i piękne widoki.

Jeziorko © Kajman

Widoczek © Kajman

Pora wracać. Przez Zuberec jedziemy do miejscowości Podbiel. Są tam ciekawe ruiny. Kiedyś myślałem, że to jakiś pałac. Później dowiedziałem się, że to huta, ale myślałem, że to huta szkła z, którego produkcji słynęła Orawa. Teraz postawiono tablicę i w końcu dowiedziałem się, że to huta żelaza.

Kto by pomyślał, że to huta żelaza © Kajman

Wielki piec © Kajman

Tablica © Kajman

Orawa jest chyba najbiedniejszą dzielnicą Słowacji. Słowacy mówią, że tam diabeł mówi dobranoc. Kiedyś wioski były budowane tak, że stał dom koło domu. Podwórka były maleńkie. Ten styl zabudowy pozostał do dziś. Można tam znaleźć wiele bardzo starych, walących się, ale zamieszkałych domów.

Tu ogródek jest spory © Kajman

Mam dużą ochotę skręcić z Podbieli do Zamku Orawa. Jest tam 16 kilometrów w jedną stronę, ale Ela mówi, że ma dość na dzisiaj więc wracany do Twardoszyna.

Ratusz w Twardoszynie © Kajman

Okolice Twardoszyna były zasiedlone już w starożytności. W okolicach miasta odkryto liczne pozostałości słowiańskich osad z IX wieku. Już w tych czasach doliną Orawy wiódł szlak handlowy z Węgier do Polski. Prawdopodobnie za króla Andrzeja II w miejscu dzisiejszego miasta powstała węgierska komora celna.

Ratusz od frontu © Kajman

W XII wieku Twardoszyn miał 100-200 mieszkańców. Przywilejem z 15 lipca 1369 król Ludwik I Andegaweński nadał mu prawa miejskie. W XVII wieku doszło do upadku miasta na skutek wojen tureckich i powstań antyhabsburskich. W XVIII wieku miasto się odrodziło, w 1777 stało się nawet siedzibą władz powiatu.

Pomnik © Kajman

Inny pomnik © Kajman

Najstarszym zabytkiem miasta jest drewniany gotycki kościółek z II połowy XV wieku z barokowym ołtarzem z XVIII wieku, zapisany wraz z innymi drewnianymi świątyniami słowackich Karpat na liście światowego dziedzictwa UNESCO w 2008 roku.

Drewniany kościół © Kajman

W 2008 roku Słowacy wpisali drewniane kościoły na listę UNESCO i teraz kasują wszystkich za wejście a nawet za robienie fotek. Było już za późno więc kościół pooglądaliśmy z zewnątrz.
Po zwiedzeniu Twardoszyna zapakowaliśmy rowery na bagażnik i pojechaliśmy do domu.

Trzeba płacić © Kajman

W drodze powrotnej natknęliśmy się na potężny korek. Zaczynał się już daleko przed zaporą w Tresnej. Zawróciłem i pojechałem przez Kocierz. Tam okazało się, że droga jest zamknięta. Znanymi sobie objazdami wydostałem się na przełęcz.
Trzeba będzie sprawdzić co tam się stało.

Pokaż trasę GPS

Dwusetka Szlakiem Orlich Gniazd

Sobota, 26 czerwca 2010 • dodano: 27.06.2010 | Komentarze 35

magneticlife.eu because life is magnetic
W zeszłym tygodniu w środkach masowego rażenia pojawiła się informacja, że w Ogrodzieńcu został otwarty park miniatur zamków jury krakowsko częstochowskiej. Miniatury zamków są w skali 1:25, brzmi zachęcająco.
Postanowiliśmy z Elą wybrać się tam. Ponieważ przynajmniej raz w sezonie wypadałoby pokonać 200 kilometrów więc i ten cel można zrealizować.

Park Zamków Jurajskich w Ogrodzieńcu © Kajman

Ostatnio pojawiły się nowe wersje automapy i garminowskiej mapy GPTopo. Automapy używam w samochodzie na co dzień. Jej nowa wersja 6.5 jest bardzo dobra. Zawarto w niej mnóstwo punktów POI z atrakcjami turystycznymi, działa to świetnie. Byłem bardzo ciekaw nowej mapy Garmina.

Kiedyś Hose pokazał to miejsce na swoim blogu © Kajman

Po wielu perturbacjach z zainstalowaniem map w końcu się to udało.
Zaplanowałem wycieczkę używając nowej garminowskiej mapy GPTopo. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to bardzo słabo opracowane punkty POI z atrakcjami turystycznymi a w zasadzie ich brak. W porównaniu z automapą to jest kompletna żenada!!!

W chełmku jest takich wiele © Kajman

Przecież Garmin, a w szczególności jego mapy topo są robione pod kątem turystyki. Ma co prawda 13 tys. kilometrów ścieżek rowerowych i 15 tys. kilometrów tras pieszych ale nie ma zaznaczonych ciekawostek na trasie. Fajnie, że wiem jak dojechać w dane miejsce, ale dalej trzeba rozpocząć poszukiwania obiektu, który chciałbym zwiedzić. Przecież jadę w jakieś miejsce żeby coś zobaczyć a nie tylko tam dojechać. Taki garminowski bike orient.

W Sławkowie odkrywam kolejny krzyż z czaszką. © Kajman

Przy planowaniu trasy w garminowskiej mapie można użyć 50 punktów przez, które chcemy przejechać. Wyznaczam dokładnie punkty w miejscach, które znam. W miejscach nieznanych pozwalam mapie wytyczać drogę. Pamiętam jednak jak kiedyś Garmin wyciągał mnie z centrum Bielska po kompletnych zadupiach. Może być ciekawie.

Pierwsza czaszka malowana a nie rzeźbiona. © Kajman

Wiem o tym, że trasa czasami prowadzi terenem. Uprzedzam o tym Elę zdając sobie z tego sprawę, że taki przejazd nie należy do jej ulubionych. Na szczęście wczoraj doszły terenowe opony Schwalbe Marathon Plus Tour i podobno nieprzebijalne dętki Hatchinsona do jej Kellyska. Trasa wyznaczona w komputerze ma równe 200 kilometrów.

Tablica © Kajman

Wstajemy o 3 rano ale wyjeżdżamy dopiero o 4:30. Jest szarówka i lekko mży. Ela zabiera swojego Garmina Oregona. W razie czego będzie nas kontrolował i wspomagał. Do Jaworzna dojeżdżamy bez żadnych problemów. Patrząc na mapę trasy, Vanhelsing będzie wiedział jak szybko i bez ruchu samochodowego dostać się w góry. To raptem 50 kilometrów.

Pierwszy wjazd w teren © Kajman

Trzeba wiedzieć, że Garmin trasę wycieczki rowerowej wyznacza tak, żeby ominąć wszystkie ruchliwe drogi. W pierwszej kolejności naprowadza na ścieżki rowerowe, a jeżeli takich nie ma, to kieruje na drogi 56 kolejności odśnieżania gdzie auto pojawia się raz na kwartał. Byłem bardzo ciekaw jak przeprowadzi nas przez drogę szybkiego ruchu Dąbrowa Górnicza – Kraków.

Dalej terenem © Kajman

Byłem pod wrażeniem. Drogę przekraczaliśmy trzy razy. Pierwszy raz po pasch następnie kładką, gdzie musieliśmy wtaszczyć rowery po schodach i w końcu tunelem pod drogą by wydostać się na kompletne zadupie. Jedyne co mnie zdziwiło to to, że po wyłączeniu Garmina w miejscu odpoczynku w celu oszczędności baterii, przekalkulował trasę i dorzucił nam 20 kilometrów. Fajnie będzie życiówka.

Magistrala rowerowa © Kajman

Po przejechaniu opłotkami Sosnowca wyjeżdżamy w Sławkowie. Myślę, że nawet ludzie którzy tam mieszkają nie wymyśliliby takiego przejazdu aby nie dostać się na żadną ruchliwą drogę. Docieramy do Dąbrowy Górniczej a w zasadzie na jej obrzeża. Teraz jesteśmy na trasach Kosmicznego Rajdu.

Błędów, tu już kiedyś byliśmy © Kajman

Kierujemy się do miejscowości Rodaki. Jest tam kościół na Szlaku Architektury Drewnianej. Kościół powstał w 1601 roku ale chyba jest najmniej ciekawy z dotąd przez nas odwiedzonych.

Tablica © Kajman

Kościół w Rodakach © Kajman

Dojeżdżamy do Ogrodzieńca. Tu Garmin kieruje nas na ścieżkę rowerową do Podzamcza. To kompletne nieporozumienie. Ścieżka jest piaszczysta i nasze rowery zapadają się co chwilę. Wycofujemy się i asfaltem jedziemy na zamek. Garmin ładnie i bez problemów przyjmuje naszą decyzję weryfikując trasę i doprowadzając nas na miejsce.

Ogrodzieniec © Kajman

Jest 13:30. Jazda terenem i wiele podjazdów mocno zaniża średnią. Cóż trzeba coś zjeść. Do baru Stodoła zostaliśmy wpuszczeni z rowerami. Pyszne pierogi, piwko i trochę odpoczynku stawiają nas na nogi. Na licznikach mamy 107 kilometrów. Trzeba ruszyć tyłek, idziemy zwiedzić Park Zamków Jurajskich.

Pieskowa Skała na tle Ogrodzieńca © Kajman

Dla Dariusza79 zamek w Będzinie © Kajman

Dla Anwi jej ulubiony zamek w Olsztynie © Kajman

Generalnie park miniatur trochę mnie rozczarował. Wstęp kosztuje 10 zł i co za to widzimy? Zamki wyglądają marnie, jakby zostały zrobione z kartonu. W porównaniu z parkiem miniatur w Inwałdzie, który kiedyś zwiedzaliśmy nie wypada to najlepiej.

Nie ma jak oryginał © Kajman

Z Ogrodzieńca kierujemy się do Ryczowa. Jest tam wieża strażnicza na szczycie skały. Problem polega na tym, że wieża jest oddalona od centrum wioski o jakieś 2 kilometry. Garmin nic o wieży nie wie. Pytamy ludzi i jedziemy ją zobaczyć. Droga jest mocno z góry i Ela przelatuje obok z prędkością światła nawet nieszczęsnej wieży nie zauważając. Zatrzymuje się kilometr dalej czekając na mnie zdziwiona co też ja porabiam w tych chaszczach. Jak to co? Robię fotkę.

Tablica © Kajman

Jadę do Eli i mówię, że Garmin nakazuje powrót do wioski bo jesteśmy po za trasą. Tu wyszedł lekki konserwatyzm mojej pani bo wyjęła papierową mapę i chciała mi udowodnić, że tam żadnej drogi do Bydlic nie ma. Nie będę się kłócił a zresztą nie uśmiechał mi się podjazd pod tę górę. Jedziemy tak jak powiedziała Ela. Garmin dokłada kilometry do domu.

Niewidoczna wieża © Kajman

Przyzwyczajony do tego, że automapa po zmyleniu trasy i tak naprowadza nas do celu ignoruję darcie się Garnima o zawracaniu. W pewnym momencie widzę, że Garmn chce skręcić w prawo. Myślę sobie OK, jedziemy. Po paru kilometrach mamy skręcić w lewo, niech ci będzie i tu słyszę jak Ela krzyczy, że tą drogą już jechaliśmy. Pokazał jej to Garmin Oregon, który rejestrował ślad.

Fajny teren ale nie dla trekkinga © Kajman

Ela wyszukała ścieżkę rowerową. Fajna ale dla górala i kogoś kto lubi kąpiele błotne. Mnie się podoba. Mimo bezbieżnikowych opon daję radę. Gorzej z Elą. Bojąc się o lustrzankę część trasy bierze z buta.

Jadę © Kajman

W końcu docieramy do cywilizacji. Garmin nadal chce nas jakoś podejrzanie prowadzić. Przejechaliśmy 10 kilometrów masakrycznymi drogami taplając się w błocie a do domu cały czas pokazuje nam , że mamy 95 kilometrów.

Ścieżka rowerowa. © Kajman

W końcu docieramy do Bydlina. Tu na szczęście szybko odnajdujemy zamek. Robi się późno. Komary atakują jak wściekłe. W pewnym momencie zauważyłem, że stado komarów jest w stanie utrzymać prędkość 20 km/godz na dość sporym odcinku by zaatakować biednego rowerzystę.

Tablica © Kajman

Pod zamkiem w Bydlinie © Kajman

Ela foci © Kajman

Z Bydlina mamy dojechać do Rabsztyna. Garmin jak zwykle wybiera drogę terenem. Widzę, że za moment skończy się to awanturą i decyduję się na dojazd do miejscowości Pazurek i dalej do Rabsztyna główną drogą. Jakoś Ela straciła zaufanie i zapał do jazdy terenowej.

Trasy rowerowe © Kajman

Zamek w Rabsztynie © Kajman

Z Rabsztyna trasa zaplanowana wiodła przez małe miejscowości do Zatora i dalej do domu. Garmin pokazuje, że do domu mamy 80 kilometrów zadupiami. Jest godzina 20. Urządzenie pracuje już 15 godzin. Jest duże prawdopodobieństwo, że wyprowadzi nas gdzieś w las i padnie a wtedy pewnie zginąłbym śmiercią plaskatą. Sprawdzam opcję prowadź do domu, ale ta wersja pokazuje nie 80 a 122 kilometry.

W Trzebini oglądamy zachód słońca © Kajman

Wiem, że z Rabsztyna do domu jadąc samochodem jest 75 kilometrów, ale trzeba przejechać przez Olkusz, Trzebinię, Chrzanów, Libiąż, Oświęcim i Kęty. Nie ma innego wyjścia, trzeba tak jechać. Wyłączam nawigację i jedziemy do domu. Pokonaliśmy 230 kilometrów i prawie 1400 metrów podjazdów. Wycieczka trwała 22 godziny. Rano, gdy się obudziłem, czułem się jakbym wczoraj wychlał flaszkę gorzały, ale było warto!!!
Więcej na temat historii odwiedzonych miejsc znajdziecie we wpisie Eli.

Nocny rynek w Oświęcimiu © Kajman

Cała ta przygoda z nawigowaniem przez Garmina nauczyła mnie jednego. Trasy układa pięknie, ale nie na takie dystanse. Trudno było nam utrzymać prędkość większą w czasami bardzo trudnym terenie i przy takiej ilości podjazdów jadąc na obładowanych rowerach trekkingowych. Jedno co wiem na pewno to to, że gdy Garmin będzie mi pisał zawróć gdy będzie to możliwe potraktuję to serio!!! Wyczołgaj się!!! Choćby na kolanach!!!

Pokaż trasę GPS

Mnóstwo atrakcji

Sobota, 29 maja 2010 • dodano: 29.05.2010 | Komentarze 24

magneticlife.eu because life is magnetic
Tak naprawdę do końca nie wiedzieliśmy gdzie pojedziemy. Wszystko zależy od pogody. Jest co prawda nieco niebo zachmurzone ale ma nie padać.
Wybór trasy pada na Woźniki. Wyruszamy z Elą na szlak architektury drewnianej.

Szlak architektury drewnianej © Kajman

1 atrakcja

Kościół w Woźnikach. Kościół na szlaku architektury drewnianej do tej pory przez nas nie odwiedzony. W okolicy zostało takich nieodwiedzonych kościołów już niewiele.

Kościół w Woźnikach © Kajman

Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny pochodzi z I. poł. XVI w. W 1959 r. na skutek podpalenia spłonęły dachy, uszkodzeniu uległy stropy i ściany, spaliła się wieża i część wyposażenia kościoła. Świątynia została odbudowana w latach 1962–1964.

Wnętrze kościoła © Kajman

Do najcenniejszych zabytków należy gotycki krucyfiks z XIV w. umieszczony na belce tęczowej. W ołtarzu głównym, obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XIX w. oraz organy w obudowie z XVIII w.

Ciekawy malowany sufit © Kajman

W pobliżu kościoła usytuowana jest drewniana dzwonnica.
Świątynia jest przykładem udanej rekonstrukcji konserwatorskiej po zniszczeniach.
Zaskoczyło mnie to, ze przed kościołem są dwie tablice informacyjne. Do tej pory zawsze była jedna.

tablice © Kajman

Po zwiedzeniu kościoła zaczynamy się zastanawiać gdzie pojechać dalej. Postanowiliśmy zwiedzać po kolei wszystkie atrakcje zaznaczone na mapie.

2 atrakcja

Kiedyś Pete wspominał na blogu o pomniku żołnierzy amerykańskich. Prosiłem o zdjęcie ale się nie doczekałem. Trzeba to zobaczyć na własne oczy:)

Pomnik żołnierzy amerykańskich © Kajman

Pomnik znajduje się tuż za miejscowością Wyźrał.
W czasie II wojny światowej ( 1944r.) na granicy Wyźrału i Zygodowic został zestrzelony samolot USA. Pomnik poległych sześciu amerykańskich lotników znajduje się na skraju Zygodowic.

Polegli © Kajman

3 atrakcja

Jedziemy do miejscowości Tłuczań. Tam jest tajny kościół na szlaku architektury. Gdy dojechałem do Tłuczania bardzo się zdziwiłem.

To jest to? © Kajman

Okazało się, ze kościół który nas interesuje znajduje się nieopodal. Nie jest w żaden sposób oznaczony do niego dojazd a co więcej, w zasadzie nie ma do niego drogi. Dojazd można zaliczyć do terenu.

Kościół znaleziony © Kajman

Drewniany kościół Nawiedzenia NMP (1664, 1846) został zbudowany w 1664 r. na miejscu wcześniejszej świątyni, istniejącej już w 1513 r. Świątynia była odnawiana w 1846 i 1966 r. Niestety, wyposażenie drewnianego kościółka zostało w większości ukradzione bądź zniszczone przez nieznanych bandytów w 1999 r.

Jakoś dziwnie krzyż zamocowany © Kajman

Koniecznie chcę zajrzeć do środka. Wszystko jest pozamykane na głucho. Przez okna nic nie widać. Obchodzę kościół dookoła i w końcu jest możliwość zrobienia fotki wnętrza:)

Dziura w drzwiach © Kajman

Cykam fotkę © Kajman

Wnętrze © Kajman

4 atrakcja

Jedziemy przez most w Łączanach na drugą stronę Wisły. Celem jest miejscowość Kamień.
W Kamieniu znajduje się bardzo ciekawy kompleks zabytkowy, który tworzą, zespół kościelno-parafialny z plebanią (druga polowa XIX w.) założenie folwarczno-ogrodowe (XVIII-XIX w.) w którym na szczególną uwagę zasługują kilkusetletnie lipy, lamus i wspaniała drewniana studnia. Kościół pw. Opieki Matki Bożej został wybudowany w 1928 roku

Kościół w Kamieniu © Kajman

Na placu plebani pan kościelny bardzo ciekawie opowiada nam o drzewach tam rosnących i ich mieszkańcach czyli sowach. Tych ostatnich nie udało nam się zobaczyć.

Drzewko i zabytkowa studnia © Kajman

Tablica © Kajman

5 atrakcja

Na naszą stronę Wisły postanowiliśmy przepłynąć promem.

Jest prom © Kajman

Chyba zapomnieliśmy o powodzi. Tam już chyba nikt nigdy nie przepłynie:(

Był prom © Kajman

6 atrakcja

Nie ma promu, trudno. Następny most jest koło Zatora. Jedziemy wzdłuż Wisły i kolejnym celem jest miejscowość Poręba Żegoty. Jest tam pałac Szemberków a raczej to co z niego pozostało.

Przed wejściem © Kajman

Pierwszy dwór powstał w tym miejscu w XVII stuleciu. Obecny pałac powstał w kilku etapach pomiędzy końcem XVII wieku, a początkiem XX wieku, kiedy przebudował go architekt Tadeusz Stryjeński. W pałacu spalonym w 1945 roku i częściowo rozebranym, znajdowała się cenna biblioteka oraz bogate zbiory sztuki.

Prosimy na pokoje © Kajman

Były herby © Kajman

Tablica © Kajman

7 atrakcja

Dalej jedziemy do Babic. Tam jest kilka atrakcji ale o nich już kiedyś pisałem. Tym razem atrakcją jest ciekawa pasieka.

Jedna strona pasieki © Kajman

Pan bartnik czy pszczelarz wyciąga miodek © Kajman

Druga strona pasieki © Kajman

8 atrakcja

To były widoki. Góry pokazuję często. Dziś widoki gór były lekko zamglone więc będzie sielski krajobraz:)

Wsi urocza..... © Kajman

9 atrakcja

Przekroczone w tym roku 20 kilometrów w pionie:)

Pokaż trasę GPS

Dookoła Beskidu Małego

Sobota, 24 kwietnia 2010 • dodano: 25.04.2010 | Komentarze 20

magneticlife.eu because life is magnetic
Wycieczka do Suchej Beskidzkiej chodziła mi po głowie od dłuższego czasu. Bardzo się ucieszyłem kiedy zobaczyłem, że Shem wybiera się na trzy przełęcze i będzie jechał przez Suchą. Nawiązaliśmy kontakt i umówiliśmy się pod karczmą Rzym.
Ela opracowała trasę i skoro świt ruszamy.

Krzyż milenijny na Wierchu Koconia © Kajman

Założeniach Eli były takie żeby zminimalizować ilość podjazdów. Przecież jeszcze po wypadku boli ją kręgosłup. Wszystko było OK dopóki nie zaczął się podjazd na Wierch Koconia. Nachylenie wynosiło około 12 stopni.
Dalej już jest z górki.
Dojeżdżamy do Suchej mając jeszcze trochę czasu do spotkania. Czas ten bardzo aktywnie wykorzystujemy na opieprzanie ludzi szwendających się po ścieżce rowerowej. Ela nawet napisała liścik do buraka parkującego w poprzek ścieżki.
Tak to już jest jak ludzie ze wsi do miasta przyjadą. Nie ma zmiłuj:)))

Makieta zamku w Suchej Beskidzkiej © Kajman

Sucha Beskidzka w całym kraju słynie z jedynej i prawdziwej Karczmy Rzym. Znany jest też zamek, którym się miasto szczyci i na wszelkie sposoby stara się go propagować.
Dojeżdżamy do karczmy i wkrótce również wjeżdża ekipa z Krakowa. Wszyscy jesteśmy bardzo punktualni zważywszy dystans jaki musieliśmy pokonać:)

Chłopaki jadą © Kajman

Na spotkanie przyjeżdża Przemek, Mateusz i Hubert który nie jest zarejestrowany na BS.
Przy posiłku można sobie fajnie pogadać:)
Hubert widząc z jakim uczuciem mówimy o portalu obiecuje natychmiast po powrocie do Krakowa się zarejestrować. Zobaczymy czy dotrzyma słowa.
Czas na pogaduchach szybko mija ale trzeba jechać dalej. Ela przekazuje naklejki BS dla znajomych z Krakowa i chłopaki ruszają na trzy przełęcze a my przystępujemy do zwiedzania:)

Pamiątkowa fotka © Kajman

Najbardziej znana karczma w Polsce to właśnie Rzym. To tutaj Pan Twardowski walczył o duszę.
Karczma jest też centralnym punktem Szlaku Architektury Drewnianej w Małopolsce.

Ta karczma Rzym się nazywa © Kajman

Tablica © Kajman

Tutaj pan Twardowski robił w konia diabła © Kajman

Ileż można siedzieć w karczmie, nawet jeżeli Rzym się nazywa:)
Jedziemy zwiedzić zamek.

Zamek w Suchej Beskidzkiej © Kajman

Na dziedzińcu zamku ja pilnuję rowerów a Ela szaleje z aparatem fotograficznym robiąc dziesiątki zdjęć.
Wtedy podchodzi do mnie pani z muzeum i mówi, że zamek uzyskał certyfikat "Zamek przyjazny rowerzystom" . Pani proponuje abyśmy zaparkowali nasze rumaki wewnątrz muzeum i je zwiedzili:)
Jesteśmy zaskoczeni i chętnie korzystamy z propozycji:)

Rowery w muzeum © Kajman

Jakież jest nasze zdziwienie gdy po zapłaceniu 14 zł od osoby, dostajemy bardzo miłą przewodniczkę, która oprowadza nas po zamku i trzech wystawach. Zwiedzamy wystawę malarstwa młodopolskiego malarza, rysownika i grafika – Wojciecha Weissa, galerię portretów Habsburgów i wystawę monet.

Portrety Habsburgów © Kajman

Zwiedzanie wystaw i rozmowa z przemiłą przewodniczką zajmuje nam sporo czasu. Jeszcze krótki pobyt w parku zamkowym i trzeba ruszać w góry:)

Zamek w Suchej Beskidzkiej © Kajman

Chcemy objechać Beskid Mały dookoła. Kierujemy się do Krzeszowa. Tam jest Księża Studnia, która bardzo nas rozczarowała. Cóż, nie wszystkie atrakcje warte są zwiedzenia.
Zawód w postaci studni rekompensują widoki. Jest pięknie:)))

Krzeszów z Babią Górą w tle © Kajman

Jedziemy do Mucharza. Droga cały czas prowadzi na wysokości ponad 400 m n.p.m. i jest jak sinusoida. Nie wiem ile razy drapaliśmy się na wysokość ponad 500 m ale dużo. Kąt nachylenia przy podjazdach wynosił ponad 12 stopni. Jest pięknie ale zaczynamy marzyć o bardziej płaskiej drodze.

Góra dół © Kajman

Jest co oglądać. Ruch na drodze znikomy. Przy szybkich zjazdach w otwartej przestrzeni, widokach zapierających dech, ogarnia mnie takie dziwne uczucie wolności i oderwania od realnego świata:)

Architektura drewniana ładna © Kajman

W końcu docieramy do Świnnej Poręby. Od lat budowana jest tam zapora na rzece Skawie. Ślimaczy się to nieprawdopodobnie ale jak powstanie będzie to bardzo ciekawe miejsce wypoczynkowe:)

Tablica poglądowa jak to kiedyś będzie © Kajman

Budowa zapory w Świnnej Porębie © Kajman

Zostaje nam jeszcze do zwiedzenia znajdujący się w Gorzeniu Górnym dworek Emila Zegadłowicza. W necie pisze, że dworek otacza piękny park a ja myślę, że to same chaszcze. Wszystko sprawa wrażenie zaniedbanego i podupadającego:(

Dworek Emila Zegadłowicza © Kajman

Zaczyna zapadać zmrok gdy dojeżdżamy do domu. Wycieczka dała nam popalić:)
Sto dziesięć kilometrów i suma podjazdów ponad tysiąc metrów.
Bardzo podziwiam Elę, że dała po wypadku radę.
Dzień pełen wrażeń. Dzięki Przemku, że zainspirowałeś nas do tak pięknej wycieczki:)

Dzień żegna nas pięknym zachodem © Kajman

Pokaż trasę GPS

1000 metrów w pionie

Wtorek, 20 kwietnia 2010 • dodano: 20.04.2010 | Komentarze 30

magneticlife.eu because life is magnetic
Celem dzisiejszej wycieczka było objechanie dookoła pasma górskiego na którym króluje Hrobacza Łąka. Drugim celem była Kozia Górka. Wyjechałem o 8 rano.
Tak naprawdę nie wiedziałem ile czasu zajmie mi wycieczka a cele, które przed sobą postawiłem były jak na mnie ambitne:)

Schronisko na Koziej Górce © Kajman

Wczoraj Ela swoim imponującym pokonaniem przełęczy Beskidek, wymogła na mnie ambicjonalnie wybór jakiejś cięższej trasy:)
Ruszam na Przegibek:)

Przegibek © Kajman

Przełęcz znajduje się na wysokości 663 m n.p.m. Jadzie się miło i sympatycznie. Tak podjazd jak i zjazd ma około 7 kilometrów.
Na Przegibku znajduje się krzyż ufundowany przez inwalidów wojennych.

Krzyż na Przegibku © Kajman

Pomnik i krzyż jako jedyne zostały wpisane do rejestru Rady Pamięci Walki I Męczeństwa i odznaczone złotym medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.
Replika medalu znajduje się na tablicy pamiątkowej.

Tablica © Kajman

Z Przegibka raźnym truchtem (bo z górki) jadę do Mikuszowic. Nie byłbym sobą gdybym ominął Szlak Architektury Drewnianej. W Mikuszowicach właśnie jest kościół pod wezwaniem św. Barbary z 1690 roku.

Mikuszowice Szlak Architektury Drewnianej © Kajman

Tablica © Kajman

Kościół w Mikuszowicach kojarzy mi się z przezabawną historią.
Kiedyś w tym kościele była msza z okazji okrągłej rocznicy jednej z bielskich szkół. Naspraszano oficjeli, między innymi Elę. Zawiozłem ją tam.
Wchodzimy na plac kościelny, na którym stoi biskup własną osobą. Ela idzie w jego kierunku. Dostojnik widząc, że niewiasta idzie do niego był pewien, że chce mu okazać należny szacunek i wyciąga rękę aby go ćmoknęła w pierdzionek. Ela podeszła i pyta "Przepraszam księdza, czy tu odbywa się uroczystość?"
Mina sługi bożego bezcenna:)

Droga na Kozią Górkę © Kajman

Z kościoła kieruję się w stronę podjazdu na Kozią Górkę. Wybieram podjazd od strony toru saneczkowego. Mijam Akademię Techniczno-Humanistyczną i już zaczyna się ciekawie.
Wiele osób z norweskimi kijami zasuwa pod górę:)

Resztki toru saneczkowego © Kajman

Droga prowadzi terenem. Stopień nachylenia waha się między 10 a 22 stopnie a wysokość do osiągnięcia wynosi 689 m n.p.m. W terenie taki podjazd to nie to samo co asfaltem. Droga jest pięknie oznaczona i jest mnóstwo ławeczek z koszami na śmieci.
Jestem pod wrażeniem. Ostatnio wchodziłem tam jako dziecko z rodzicami i niewiele z tego pamiętam.

Widok na Bielsko © Kajman

Czytając blogi na BS, wjazd na Kozią Górkę wydawała mi się takim rekreacyjnym wypadem. Takie odniosłem wrażenie czytając blog Feelsa który pięknie obfotografował całą trasę, czy Webita. Chłopaki wyskakują na Kozią Górkę między zupą a drugim daniem.
Ja niestety taki dzielny nie jestem. Ostatnie 500 metrów podjazdu już mnie pokonało i musiałem wziąć je z buta:(

Kozia chata © Kajman

Z Koziej Górki fantastycznie się zjeżdża. W pewnym miejscu skręciłem w jakąś ścieżkę w las. Korzenie i kamole ale zabawa przednia:)
Dojechałem do Bielska i dalej ścieżką rowerową do centrum.
Tu zacząłem się zastanawiać co zrobić żeby nie dać się zabić na drodze.
Nastawiłem GPSa na "prowadź do domu":)

Gdzie ja jestem???? © Kajman

Garmin poprowadził mnie takimi (zadupiami) drogami, że gdybym chciał tam trafić to miałbym duży problem chociaż znam Bielsko doskonale. Ominąłem wszystkie główne drogi:)
W jednym miejscu mu się popieprzyło i wprowadził mnie na nowo budowaną autostradę. Lekka korekta i przez Hałcnów i Kozy wróciłem do domu:)

Budowa nowej autostrady © Kajman

Pokaż trasę GPS

Seta z utoplcem bieruńskim

Niedziela, 18 kwietnia 2010 • dodano: 19.04.2010 | Komentarze 17

magneticlife.eu because life is magnetic
W Krakowie zarządzono prohibicję. Pomyślałem sobie, że warto by za kolegów z Krakowa walnąć setę bo oni nawet o zakupie piwa mogą tylko pomarzyć.
Setę najlepiej zrobić z kimś, tu wyboru wielkiego nie było, oczywiście z Elą.
Trzeba ją też zrobić gdzieś, tu wybór padł na utoplca bieruńskiego:)

Wizyta u utoplca bieruńskiego © Kajman

Utoplec, to nazwa regionalna a ja jako rodowity Ślązak z dziada, pradziada (urodziłem i wychowałem się w Katowicach) będę jej używał. Gdzie indziej nazywany jest utopcem lub wodnikiem.
Cała kraina od Strumienia po Zator usiana jest stawami. Zwana jest też w okolicach Bierunia żabim krajem a w okolicach Zatora doliną karpia.

Stawy © Kajman

Utoplce rodziły się z dusz topielców i poronionych płodów. Podobnie jak wodniki zamieszkiwały wszelkie zbiorniki wodne (łącznie ze studniami i rowami przydrożnymi) i topiły kąpiących się oraz przechodzące przez rzekę zwierzęta. Odpowiadały także za wylewy rzek oraz zatapianie pół i łąk. Utoplce przybierały postać wysokich, bardzo chudych ludzi o oślizgłej, zielonej skórze, z dużą głową i ciemnymi włosami. W czasie nowiu utoplce wychodziły na brzeg. Często zwabiały wówczas do siebie ludzi, bawiąc się z nimi w zagadki. Osobę próbującą oszukiwać w zagadkach natychmiast topiły.
Najsłynniejszym z nich był utoplec bieruński.

Jedziemy z wizytą © Kajman

Przy okazji postanowiliśmy dodać coś do kolekcji Szlaku Architektury Drewnianej. Na początku, to coś nam się popieprzyło. Obiekt drewniany jest w Bieruniu a my pojechaliśmy do Bojszów. Też na "B". Tam była tylko drewniana dzwonnica.

Dzwonnica w Bojszowach © Kajman

Trzeba zrobić korektę. Jedziemy do Bierunia i naprawiamy błąd. Do kościoła trafiamy akurat w trakcie pogrzebu pary prezydenckiej. Telewizor w knajpie obok nastawiony jest na cały regulator więc możemy trochę posłuchać relację.

Bieruń, Szlak Architektury Drewnianej © Kajman

Tablica © Kajman

Wnętrze © Kajman

W Bieruniu na rynku jest też pomnik bohaterów. Z imienia i nazwiska wymieniono jedynie poległych w powstaniach śląskich. Ofiary pozostałe wymieniono ogólnie.

Pomnik bohaterów © Kajman

Wczorajszy rajd po ziemi żywieckiej, mimo że krótszy dystansowo był zdecydowanie bardziej męczący. Dzisiaj to taki lajcik odpoczynkowy.
Po dotarciu w nasze góry jakoś raźniej nam się zrobiło:)

Już w górach © Kajman

Pokaż trasę GPS